Η θεατρική διασκευή της «Λωξάντρας», της ομώνυμης ηρωίδας του μυθιστορήματος της Μαρίας Ιορδανίδου, από τους «Άστεγους», την ψαγμένη και πάντα πρωτοπόρα θεατρική ομάδα της πόλης μας, πιστεύω ότι θα ήταν μια απόπειρα αναμέτρησης με τον ίδιο της τον εαυτό, γιατί η ηθογραφία είναι ένα δύσκολο θεατρικό εγχείρημα. Και όμως για ακόμα μια φορά τόλμησαν και πέτυχαν. Ανέδειξαν την εμβληματική προσωπικότητα μιας αρχόντισσας Πολίτισσας και μ' ένα χυμώδη αλλά και λιτό θεατρικά λόγο-διάλογο μετάγγισαν μηνύματα ανθρωπιάς αλλά και λαϊκής σοφίας σ’ ένα πολυπληθές κοινό, που τους αντάμειψε μ’ ένα παρατεταμένο και αυθόρμητο χειροκρότημα.

Ένα έργο βαθύτατα ανθρώπινο σε καιρούς ελλειμματικής ανθρωπιάς, άγγιξε και δόνησε το νου, την καρδιά, την ψυχή κάθε ευαίσθητου θεατή και μας δίδαξε ότι η ομορφιά της ζωής κρύβεται στην πολυτέλεια της απλότητας και στις στιγμές της καθημερινότητας, που επενδύονται με την αγάπη και τον αλληλοσεβασμό.

Ένα ονειρεμένο ταξίδι σε καιρούς αλλοτινούς αλλά πάντα τωρινούς, στον κόσμο των αρωμάτων και των συναισθημάτων.

Ξύπνησαν μέσα μας ξεχασμένες μνήμες και δέθηκαν με ακούσματα και εικόνες, μιας άλλης όμορφης ειδυλλιακής εποχής. Συγκινηθήκαμε, κλάψαμε, γελάσαμε και απολαύσαμε χορταστικά τη μελετημένη κίνηση, το σωστά διαρθρωμένο λόγο, την επιβλητική σκηνική παρουσία όλων των ηθοποιών (ειδικά τα κοστούμια εποχής έκλεψαν το βλέμμα μας).

Η πλοκή υφαίνεται με κεντρικό άξονα την ηρωίδα του έργου, τη Λωξάντρα (Φωτεινή Παπανδρέου, ο ρόλος της ταίριαζε «γάντι») που συμπυκνώνει τη συλλογική μνήμη και συνδέει το παρελθόν με το παρόν. Η παρουσία της διαπερνά το χρόνο και συνδέει τρεις γενιές. Ζωντανοί και νεκροί επί σκηνής, θεατοί και αθέατοι, συνομιλούν μαζί της και αποτυπώνουν τους ακατάλυτους δεσμούς και τις διαχρονικές αξίες που συνέχουν διαγενεακά την κοινωνία.

Με σεβασμό στο κείμενο και στους χαρακτήρες των ηρώων η θεατρική διασκευή της Άννας Ταξείδη και ευρηματικό το τέλος. Το αφαιρετικό σκηνικό (πετυχημένος ο συμβολισμός του θανάτου με το άσπρο σεντόνι στα έπιπλα αλλά και ο χώρος των νεκρών) συνταίριαζε απόλυτα με τη λιτή κίνηση των ηθοποιών και τον άρτιο λόγο τους.

Μπράβο στο σκηνοθετικό team (Αγγελική Γεωργαντά, Άννα Ταξείδη, Κλεομένη Τζαννέτο). Συγχαρητήρια αξίζουν βέβαια και σ’ όλους τους ηθοποιούς «νεκρούς και ζωντανούς» που στάθηκαν ισορροπημένα στο ρόλο τους και μας πλημμύρισαν με τόσα ανάμικτα συναισθήματα.

Παιδιά, σας ευχαριστούμε από καρδιάς.

Απόστολος Σγούτσος