Παλαιότερα δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως οι κάτοικοι των νησιών ρύθμιζαν τα ρολόγια τους στην άφιξή του. Στη Λέσβο, το δέσιμο με τούτο το σκαρί ήταν γερό. Δεν ήταν απλώς ένα πλοίο για τους 3-4 μήνες καλοκαιρινούς μήνες. Ήταν εκεί στα δύσκολα. Το χειμώνα, με τις φουσκοθαλασσιές και τις φουρτούνες. Με μοναδική περίοδο ανάπαυσης το δεξαμενισμό του για τις απαραίτητες εργασίες συντήρησης. Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πίσω, στο άκουσμα ενός απαγορευτικού απόπλου λόγω κακοκαιρίας, που θα κρατούσε τα πλοία δεμένα για 2-3 ημέρες, ετίθεντο εν αμφιβόλω προμήθειες και φάρμακα. Ενέπνεαν ασφάλεια και μόνο στη θέα τους, για πολλούς και διάφορους λόγους. Από τις γέφυρές τους πέρασαν οι καλύτεροι καπετάνιοι, αποτελώντας σχολεία για τους αξιωματικούς. Στα μηχανοστάσιά τους εργάστηκαν οι πιο έμπειροι μηχανικοί και κοντά τους μαθήτευσαν εκατοντάδες. Σήμερα, η μοίρα τα έφερε έτσι που το Ε/Γ-Ο/Γ «Μυτιλήνη» στέκει καρτερικά στον Κόλπο της Ελευσίνας. Πλάι σε ένα άλλο ιστορικό σκαρί, το Ε/Γ-Ο/Γ «Πηνελόπη» του Αγούδημου. Ερειπωμένο, το «τρώει» καθημερινά η αρμύρα. Μετρά αντίστροφα, γερασμένο, σε έναν αργό θάνατο, που μοιάζει δεδομένος σε κάποιο διαλυτήριο. Άδικα και άδοξα. Παρατημένο στην τύχη του, αλλά ποτέ ξεχασμένο. Ειδικά από τον κόσμο που το αγάπησε και θα το κρατά για πάντα στην καρδιά του. Πλοία σαν κι αυτό, εξάλλου, έχουν ψυχή. Γιατί στα νερά του Αιγαίου πήραν και προσέφεραν πολλά…