Ακούω πολύ συχνά αρκετούς να ισχυρίζονται ότι η λύση στο πρόβλημα των αδέσποτων σκυλιών της Λέσβου θα ήταν να γίνει ένας «χώρος», ένα «κυνοκομείο», και να πάνε όλα εκεί. Να τα προσέχουμε, να τα ταΐζουμε, να τα φροντίζουμε, να μην κινδυνεύουν ούτε αυτά αλλά ούτε και να μας ενοχλούν.

Αυτή η τόσο καλή ιδέα έχει ένα ουσιαστικό πρόβλημα: αγνοεί την απλή λογική των αριθμών. Το να μεταφέρουμε τα αδέσποτα σκυλιά της πλατείας Σαπφούς, παραδείγματος χάριν, σε αυτόν το «χώρο» που θα φτιάξουμε, σημαίνει ότι τα σκυλιά που είναι σήμερα στο λιμάνι, θα έρθουν από μόνα τους στην πλατεία Σαπφούς.

Και αν μεταφέρουμε τα αδέσποτα τόσο από το λιμάνι, όσο από την πλατεία Σαπφούς, στο νέο μας «κυνοκομείο», σε λίγες μέρες θα πάρουν τη θέση τους τα αδέσποτα από το Συνοικισμό, την Παναγιούδα, τα Πάμφιλα… Για να μη βλέπουμε αδέσποτα στην πλατεία Σαπφούς, πρέπει να βάλουμε ΟΛΑ τα αδέσποτα της Λέσβου στο νέο μας «χώρο».

Όλα; ΟΛΑ! Και τις μία - δύο χιλιάδες που υπάρχουν σήμερα.
Δε θα αναφερθώ ούτε στο πόσα στρέμματα χρειαζόμαστε, ούτε στο τι είδους υποδομές πρέπει να φτιάξουμε και στο προσωπικό που πρέπει να πληρώνεται (ξεχωριστά κλουβιά, σύστημα αποχέτευσης, κτηνίατροι, προσωπικό καθαρισμού), ούτε στο κόστος συντήρησης των ζώων (μισό ευρώ τη μέρα σε τροφή/εμβόλια/απολυμάνσεις κ.τ.λ. για κάθε σκυλί, είναι περίπου 1.000 ευρώ το μήνα).

Θα σημειώσω μόνο ότι ακόμα και αυτή η συνολική μεταφορά των σημερινών αδέσποτων στο νέο μας «χώρο», δε θα μας εξασφαλίσει ότι δε θα έχουμε καινούργια αδέσποτα στους δρόμους μας σε μερικές εβδομάδες. Γιατί; Γιατί κάποιοι ανεύθυνοι και εγκληματίες συμπολίτες μας θα συνεχίζουν να πετάνε τα ιδιόκτητα ενήλικα σκυλιά και κουτάβια τους στο δρόμο.

Τους τελευταίους πέντε μήνες η «Κιβωτός» έχει ενημερωθεί για 150 ιδιόκτητα κουτάβια πεταμένα σε χαρτόκουτες, σε σακούλες, στα σκουπίδια. Θα τα πάμε και αυτά στο υπερσύγχρονο κυνοκομείο μας; Μέχρι πόσα ζώα θα μπορέσει να φιλοξενεί, επιτέλους, αυτός ο χώρος; Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η λύση της μεταφοράς των αδέσποτων σε κάποιον «χώρο» δε θα λύσει το πρόβλημά μας. Μια λεκάνη που γεμίζει από μια ανοιχτή βρύση, δε θα αδειάσει ποτέ, όσα ποτήρια νερού και να βγάζουμε από αυτήν. Πρέπει να κλείσουμε τη βρύση!

Αντίστοιχα και η Λέσβος δε θα αδειάσει ποτέ από αδέσποτα, ό,τι και να κάνει ο Δήμος, όσα και να κάνουν οι φιλοζωικές οργανώσεις, αν δε σταματήσουμε τη «βρύση» των ιδιόκτητων σκυλιών που πετιούνται στους δρόμους μας.

Και αυτή η βρύση θα κλείσει μόνο όταν αρχίσουν αφενός οι συστηματικοί έλεγχοι για την ηλεκτρονική ταυτοποίηση («τσιπάρισμα») των σκυλιών -και η επιβολή των τσουχτερών προστίμων- και αφετέρου, ένα γενναίο πρόγραμμα προώθησης και επιδότησης των στειρώσεων των θηλυκών ιδιόκτητων σκυλιών.
Για το τέλος κράτησα το πιο βασικό.

Η ελληνική νομοθεσία (Ν. 4039/2012) απαγορεύει τη λειτουργία «χώρων» οι οποίοι λειτουργούν ως αποθήκες αδέσποτων ζώων, χώρων όπου τα σκυλιά μπαίνουν και δεν ξαναβγαίνουν ποτέ. Επιτρέπει μόνο τη λειτουργία ενός «Καταφύγιου Αδέσποτων Ζώων», το οποίο είναι «η ειδική εγκατάσταση, που προορίζεται για την περίθαλψη και την προσωρινή παραμονή σημαντικού αριθμού αδέσποτων ζώων συντροφιάς» (Άρθρο 1, παράγραφος η΄). Για την προσωρινή παραμονή.

Συνεπώς, όχι μόνο η αριθμητική, αλλά και η ελληνική νομοθεσία απαγορεύουν τη δημιουργία κάποιου είδους «γηροκομείου» για τα αδέσποτα, όπου τα ζώα θα εισάγονται και δε θα ξαναβγαίνουν παρά μόνο όταν έχουν πεθάνει.

Αντίθετα, η στοιχειώδης ανθρωπιά και η ελληνική νομοθεσία επιβάλλουν τη δημιουργία «βρεφοκομείου» και «νοσοκομείου» για τα αδέσποτα.

Τι εννοώ; Αφενός, ενός «βρεφοκομείου» για τα πεταμένα κουτάβια μερικών μηνών, τα οποία βρίσκουμε κατά δεκάδες κάθε μέρα και τα περισσότερα κυκλοφορούν στους δρόμους μέχρι να τα πατήσει κάποιο αυτοκίνητο. Ενός «βρεφοκομείου», όπου θα έβρισκαν στέγη τα 12 ιδιόκτητα κουτάβια που βρήκε πεταμένα σε μια κούτα η Γιώτα, πριν λίγες μέρες στο Πλωμάρι, και τώρα αγωνίζεται να τα σώσει (το ένα υιοθετήθηκε, τα τέσσερα πέθαναν και τα υπόλοιπα επτά παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή μέχρι να βρουν ανθρώπους που θα τα υιοθετήσουν).

Αφενός, ενός «νοσοκομείου» που θα φιλοξενούσε και θα προσέφερε τη μακροχρόνια θεραπεία που χρειάζονται τα άρρωστα και τα τραυματισμένα αδέσποτα ζώα της Λέσβου. Ενός «νοσοκομείου» το οποίο θα περιέθαλπε το Μόδεστο, ο οποίος βρέθηκε στη Μυτιλήνη να περιφέρεται σα ζωντανός-νεκρός, με ψώρα, ερλίχεια και λεϊσμανίαση (το αποκαλούμενο «καλαζάρ»), αλλά χάρη στο ενδιαφέρον, την αγάπη και την κτηνιατροφαρμακευτική φροντίδα που του προσέφερε η Ειρήνη, κυριολεκτικά αναστήθηκε και βρήκε, αυτός ο «άρρωστος» και ο «καλαζαρικός» αδέσποτος, τη δική του οικογένεια.

Τέτοιους «χώρους» για τα αδέσποτα χρειάζεται η Λέσβος. Τέτοιους «χώρους» για τα αδέσποτα έχουν ανάγκη η Γιώτα, η Ειρήνη και οι δεκάδες φιλόζωοι συμπολίτες μας που παλεύουν καθημερινά για τα εγκαταλειμμένα ζώα του νησιού μας. Τέτοιοι χώροι αρμόζουν στον πολιτισμό μας. Τέτοιους χώρους επιβάλλει η ελληνική νομοθεσία.

Τέτοιους χώρους πρέπει να δημιουργήσει το ταχύτερο δυνατόν ο Δήμος Λέσβου, και σε μια τέτοια κατεύθυνση η υποστήριξη και η ενίσχυση από την «Κιβωτό» Μυτιλήνης είναι δεδομένη.