Μετά από πολλά ψαρέματα μέσα στο 2010 και στο 2011 και μετά από δύο και πλέον χρόνια συνεχούς ψαξίματος, πολλών αποτυχιών και επιτυχιών, ο «Ψεύτης Ψαράς» με περηφάνεια περισσή (λέμε τώρα) σας παρουσιάζει την αγαπημένη του αρματωσιά για κάστινγκ.

Την αρματωσιά αυτήν δεν την έφτιαξε ένας άνθρωπος. Μπορεί οι αρχικές ιδέες να ανήκαν σε κάποιον, η τελική της όμως μορφή αποτελεί το προϊόν πειραματισμού πολλών ανθρώπων, φίλων καλών. Βρήκε την τελική της μορφή μετά από πολλή σκέψη και πολλές ώρες στους αγαπημένους μας ψαρότοπους. Την αρματωσιά αυτήν την παρουσιάζουμε όχι σαν πανάκεια, για κάθε περίπτωση, ούτε και σαν το καλύτερο για όλους. Ήταν όμως, για όλους εμάς που αγαπάμε το παράκτιο ψάρεμα στη Λέσβο, ό,τι το καλύτερο τις δύο αυτές χρονιές. Έδωσε ψάρια καλά, απέφυγε κακοτοπιές και μπλεξίματα, δε μας απογοήτευσε από θέμα αντοχής, στη βολή υπήρξε αξιόπιστη, στην αναδυόμενη υπόστασή της έκανε όλα της τα μέρη να δουλέψουν αρμονικά. Η διαμόρφωσή της πήρε χρόνο, αλλά από τη στιγμή που οριστικοποιήθηκε η μορφή της, όλη η παρέα πάντα τη χρησιμοποιούσε σε τουλάχιστον ένα καλάμι ο καθένας. Και εκείνη σταθερά ανταποκρινόταν. Και πάλι το λέμε: ανταποκρινόταν στις δικές μας απαιτήσεις και τα δικά μας ψαρέματα, στους δικούς μας ψαρότοπους και καιρικές συνθήκες. Παρ’ όλα αυτά όμως, κάτι μας λέει πως δε θα απογοητεύσει τους φίλους αναγνώστες αυτής της σελίδας.

Επεξήγηση: Γενικές παρατηρήσεις
Στην ουσία, η αρματωσιά μας αποτελεί ένα υβρίδιο μεταξύ μια κλασσικής pater noster με ένα παράμαλλο και του κλασσικού συρόμενου μονάγκιστρου (έχουμε παρουσιάσει και τις δύο αρματωσιές σε προηγούμενα φύλλα του «Ψεύτη Ψαρά»). Χαρακτηριστικό της αρματωσιάς μας είναι το σταθερό βαρίδι στο τέλος και το συρόμενο παράμαλλο μεταξύ δυο στόπερ. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως αυτή η επιλογή δεν αφήνει το παράμαλλο να τραβηχτεί από το ψάρι τα ίδια μέτρα και με την ίδια άνεση που θα είχε στο κλασσικό μονάγκιστρο. Έχουμε αποφασίσει, όμως, πως το ελεύθερο παράμαλλο εκμεταλλεύεται τα ρέματα καλύτερα με αυτόν τον τρόπο, λόγω της κίνησης μπροστά - πίσω (στο κλασσικό μονάγκιστρο, το παράμαλλο είναι «αγκυλωμένο» μπροστά από το βαρίδι και μπορεί να κινηθεί μόνο σε τράβηγμα εμπρός). Κατά δεύτερο λόγο, έχουμε μεγαλύτερη αίσθηση των τσιμπημάτων, καθώς μεταξύ αυτών και της μύτης του καλαμιού μας δεν παρεμβάλλεται βάρος. Το ψάρι, τέλος, αν θέλει να τραβήξει κάποια μέτρα, για να μην υποψιαστεί έχει τη λάσκα της κοιλιάς, αλλά και σε τελική ανάλυση την απόσταση μεταξύ δυο στόπερ. Είναι όμως βέβαιο πως κάποια καχύποπτα ψάρια θα βρουν σε κάποια στιγμή κόντρα στο σταθερό βαρίδι. Μέχρι εκεί, όμως, συνήθως εμείς επιλέγαμε να καρφώσουμε.


Ιδού η ετυμηγορία: αυτό που προτείνουμε ως την καλύτερη αρματωσιά των δύο τελευταίων χρόνων

Και τώρα στα επιμέρους!
Όπως θα φαίνεται και στην εικόνα, προτιμήσαμε μια αρματωσιά με σχετικά λίγα εξαρτήματα. Για εμάς η αορατότητα είναι μεγάλο και σοβαρό ζητούμενο και ποτέ δε θέλουμε να βαρύνουμε την αρματωσιά και την επιφύλαξη των ψαριών με μπεχλιμπίδια λογιώ - λογιώ.
Ξεκινάμε με μια αόρατη μάνα δίχως μνήμη και με μικρότατη ελαστικότητα. Θέλουμε λίγο «λαστιχάρισμα» στη βολή και αρκετά σκληρό χαρακτήρα για κάρφωμα χωρίς κοιλιές και ελαστικότητες. Κινδυνεύουμε να φτάσουμε, βέβαια, σε όρια θραύσης, αλλά είναι ένα ρίσκο που είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε, ελπίζοντας στον καλό χαρακτήρα της παραβολικότητας του καλαμιού μας. Ας διαλέξει ο καθένας τη μάνα του, υπάρχουν άφθονες καλές πετονιές στην αγορά. Για εμάς, η μπλε tatanka, αν και φαίνεται προχειροδουλειά, ήταν η πιο αξιόπιστη μέχρι στιγμής. Και πάντα 35. Ποτέ παρακάτω για κάστινγκ. Όχι μόνο το παρακάτω ενέχει κίνδυνους τραυματισμού στη βολή, αλλά και σε ένα ψάρι μεγαλύτερο πρέπει να ξεκινήσει κανείς τις προσευχές. Εκτός και αν η 30άρα μας είναι από αυτές τις απαγορευτικά πανάκριβες πετονιές, χαρά σε αυτόν που την έχει. Εμείς, όμως, δεν είμαστε για προσευχές, ούτε για παράλογες σπατάλες.
Το κινούμενο παράμαλλο θα το σχηματίσουμε με τον εξής εξοπλισμό: Υπάρχουν τα γνωστά στοπεράκια και κάτι λιγότερο γνωστό, ένα μεταλλικό σωληνάκι με στριφτάρι μονό στο κέντρο του. Πρώτα μπαίνει στόπερ, το σωληνάκι και σε απόσταση άλλο ένα στόπερ. Έτσι το σωληνάκι είναι συρόμενο μεταξύ των στόπερ. Στο στριφτάρι του δένουμε παράμαλλο ό,τι καλύτερη ανθρακοπετονιά αόρατη έχουμε (εκεί ας δώσουμε λίγα λεφτά παραπάνω). Το παράμαλλο θα φάει το ζόρι του ψαριού.

Τα αγκίστρια που μας έκλεψαν την καρδιά, είναι τα στρογγυλά mustang που όταν χρησιμοποιηθούν σα συμβατικά με κάρφωμα, είναι τα καλύτερα.
Στη μια οργιά περίπου παράμαλλο (ή πιο κοντό, ανάλογα με τη μορφολογία του βυθού), βάζουμε πάντα φλοτεράκι. Ένα θαυματουργό μικρό εξάρτημα που σηκώνει το δόλωμά μας από τις φυκιάδες και το σηματοδοτεί κάνοντάς το να αιωρείται. Το φλοτεράκι στη Λέσβο το θεωρούμε απόλυτα απαραίτητο. Διαλέγουμε πάντα σε συνάρτηση με το δόλωμα που θέλουμε να σηκώσουμε, με μια προσοχή όμως: ακόμα και τα μικρότερα φλοτεράκια έχουν μεγάλη δύναμη ανύψωσης, οπότε ας μην το παρακάνουμε. Όσο μικρότερο απαιτεί το δόλωμα.
Μετά το δεύτερο στόπερ, χάντρες φωσφόρου, ή ημέρας γυαλιστερές, αναλόγως. Και έπειτα, στριφτάρι-στριφταροπαραμάνα και το βαρίδι μας. Του τύπου «Αθηνά» μάς έχει ξελασπώσει πολλές φορές, καθώς στο τράβηγμα έχει δυνατή κίνηση προς τα πάνω ακριβώς - και έτσι δίνει λίγα σκαλώματα. Προσοχή: ποτέ το βαρίδι πάνω στη μάνα δέσιμο απ’ ευθείας. Θα μας κάνει βερίνες και θα μπλέξει την αρματωσιά.

Επίλογος
Με αυτόν τον τρόπο εμείς έχουμε βρει μια αρματωσιά που μπορεί να ψαρέψει καλά σχεδόν σε κάθε τόπο και σε κάθε συνθήκη καιρική. Έχουμε βγάλει σαργούς, σκαθάρια, τσιπούρες και φαγκριά διόλου ευκαταφρόνητα. Με το φλοτεράκι δε, έχουμε πάρει μελανούρια, κοκάλια, λαβράκια κ.τ.λ.. Έχουμε λύσει τα περισσότερα από τα επιμέρους προβλήματα βλητικής, συμπεριφοράς στο βυθό, αρπαγής του ψαριού και αιχμαλώτισής του.
Συστήνουμε την αρματωσιά αυτή ανεπιφύλακτα με πολλή αγάπη στους φίλους ψαράδες, με πολλές ευχές για καλές θάλασσες και πολλές παρακλήσεις για καθαρές ακτές και σωστή συμπεριφορά προς το περιβάλλον που μας δίνει τόσες χαρές!