Αναγνωρίζονται εύκολα ανάμεσα στο πλήθος. Πλην κανείς δεν τους δίνει ιδιαίτερη σημασία. Μέσα στην ανοησία τους είναι σχετικώς ακίνδυνοι. Είναι οι άνθρωποι που ευαγγελίζονται το λυκαυγές μιας «ποιοτικής» εποχής, σαφώς ανώτερης από τη χθαμαλή του καθημερινού μας ενδιαιτήματος. Μιας κοινωνίας, που ξεχειλίζει από Κούντερα κι υπολείπεται σε ήθος. Που οριοθετείται αυθαίρετα από τα μέτρα και σταθμά εκείνα μιας περιορισμένης ομάδας που αυτοαναγορεύεται σε αρεία, βαφτίζοντας ταυτόχρονα τα μέλη της σε κήνσορες της σοφίας και σημεία αναφοράς της ποιότητας. Πλην άνευ έστω και των τυπικών ακόμη προσόντων. Απόφοιτοι του Λυκείου στην καλύτερη αποκαλούν «αγράμματους» δυστυχείς κατόχους πανεπιστημιακών τίτλων που τόλμησαν να παρακολουθήσουν μια ταινία κατώτερη του επιπέδου ενός Ταρκόφσκι. Που δεν έγραψαν την ποίηση του Ελύτη, που μαγάρισαν τις μελωδίες του Λάγιου. Το επιβεβαιώνουν αυτοί, οι εγγυητές του καλλιτεχνικού ήθους, οι οποίοι εκόμισαν εις την Τέχνην υπηρεσίες πολύτιμες, θέτοντας ξανά σε λειτουργία τη Μακρόνησο των καλλιτεχνικών τους αντιπάλων. Στο πυρ το εξώτερον οι αντιφρονούντες! Θυσία όλοι τους στο βωμό της ελευθερίας της Τέχνης.
Οι ίδιοι κάθε φορά που σε συναντούν, αρέσκονται με περισσή ευφράδεια κι αυτάρκεια να αγορεύουν. Επί παντός επιστητού. Από τη δυτική πτέρυγα του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, μέχρι το κύκνειο άσμα του Κιούμπρικ. Μιλούν με αυτοπεποίθηση, χρησιμοποιούν αφορισμούς, υποδεικνύουν, γίνονται δογματικοί, επικαλούνται ορολογίες και διανοητές. Τις ξέρουν, τις έχουν πρόσφατα ακούσει.

Έχουν ψήσει καφέ στο Λευτέρη Παπαδόπουλο, έχουν κουνήσει τη βεντάλια σε ώρες μεσημεριανής άπνοιας στην Κική Δημουλά, κάτι έχει αρπάξει το αυτί τους, κάπως το έχει τροποποιήσει η ανοησία του εγκεφάλου τους, κατέληξε σε αυτόνομη σκέψη, για της οποίας την πατρότητα σεμνύνονται, λες και θα υπήρχε κι έτερος διεκδικητής των θέσεών τους… Από όλους τους πολιτικούς, για έναν ανεξήγητο λόγο γυροφέρνουν το Σηφουνάκη. Τον βρίσκουν «καλό». Σε περιπτώσεις όπως οι προαναφερθείσες, δεν ξέρω αν πρέπει να σκεφτώ ότι έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας ή το λωλομαγνήτη!
Οι εραστές της τέχνης ερωτοτροπούν μαζί της σε ώρες ακαταλλήλους: στην καρδιά του καλοκαιριού μερικά στενά πιο πάνω από κιτς τουριστικά καταστήματα, λαμβάνουν χώρα μυστικές εκδηλώσεις, για τις οποίες ενημερώνονται μόνον εκείνοι που κατά τους διοργανωτές δικαιούνται να προσέλθουν: οι όμοιοί τους και οι συν αυτοίς και προς Θεού αποκλείονται διά ροπάλου οι ύποπτοι κάθε είδους πνευματικής υπεροχής. Η εκδήλωση θα λάβει χώρα, τα μέλη της φιλικής εταιρείας θα συγχαρούν το ένα το άλλο κι έπειτα κοπαδιαστά θα βαδίσουν ανάμεσα στο ανυποψίαστο πλήθος, για να ξαναψήσουν άλλο έναν καφέ στο Λευτέρη Παπαδόπουλο. Κάτι πρέπει να δικαιολογεί την πνευματική τους υπεροχή!

Μόνοι ικανοί να παρεισφρήσουν στο τέμενος της καλλιτεχνικής αγιότητας μερικοί δυστυχείς ρεπόρτερ. Εν τοιαύτη περιπτώσει ενημερώνονται εγκαίρως, ενίοτε ωστόσο και ακαίρως, καθώς ενδέχεται οι τελευταίοι να διακόπτονται από το ξεκοκάλισμα ενός σαργού, λίγο πριν τη δύση του ηλίου. Ποιος βάναυσος αγγελιαφόρος τολμά να αναστείλει τη δολοφονία του κήτους, μεσούσης της κρίσεως, ανακοινώνοντας μια μυστική συναυλία, την οποία ακολουθεί και δεξίωση;
Στις αρχαίες ελληνικές επιτύμβιες στήλες «δεξίωσις» ονομαζόταν η χειραψία του προσφιλούς προσώπου με το νεκρό, του οποίου το βλέμμα ατένιζε το κενό, χωρίς να συναντιέται με κανένα από αυτά των παρευρισκομένων. Φοβάμαι πως με το ίδιο άδειο βλέμμα στέκεται η πλειοψηφία της πνευματικής μας αχυροκουλτούρας απέναντι στην τέχνη. Εκτός του μάταιού της σύμπαντος, κενή νοήματος, δημιουργίας, κενή αντίληψης της βαθύτερης αξίας της καλλιτεχνίας: του ήθους, της ευγνωμοσύνης, της ευπρέπειας, της ανθρωπιάς. Τι θα ήταν η τέχνη χωρίς αυτά; Χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον!