Παίρνοντας αφορμή από τα βροχομετρικά στοιχεία, που δόθηκαν από τον Σταθμό Γεωργικής  Έρευνας Λέσβου, όπως δημοσιεύονται στο σχετικό  πινακίδιο, και από επισκέψεις μου σε ελαιώνες του νοτιοανατολικού τμήματος της Λέσβου, διαπιστώθηκαν αλλοιωμένες εικόνες της φυσιολογίας των ελαιοδένδρων με σημαντική αποφύλλωση, που υπολογίζεται να πραγματοποιήθηκε τους μήνες  Φεβρουάριο - Μάρτιο.

Ανατρέχοντας στα βροχομετρικά ύψη του παρακάτω πίνακα βλέπουμε ότι, κατά τους μήνες  Οκτώβριο και Νοέμβριο είχαμε σημαντικές βροχοπτώσεις  συνολικού ύψους 242,8 χιλ. που αντιστοιχεί στο 30% περίπου του ετήσιου μέσου όρου της Λέσβου των 658 χιλιοστών. Την ίδια δίμηνη περίοδο, τοποθετούνται γεωτεχνικά στο σύνολο σχεδόν οι μολύνσεις από τον μύκητα Κυκλοκόνιο, που ενδημεί στη Λέσβο και προσβάλλει και τις τρεις ποικιλίες ελιάς  Κολοβή, Αδραμυτινή  και Λαδολιά ή Θρούμπα, με ιδιαίτερα ευάλωτες τις δύο τελευταίες, αλλά και όποιες άλλες έχουν κατά καιρούς εισαχθεί.

Ο μύκητας αναπτύσσεται επάνω στα φύλλα, δημιουργώντας επάνω σε αυτά στρογγυλές καστανές κηλίδες διαμέτρου 7-8 χιλιοστών, και για το λόγο αυτό σε ευρωπαϊκές γλώσσες η ασθένεια ονομάζεται «Μάτι του Παγωνιού».

Ο μύκητας συμπληρώνοντας την  ανάπτυξη και τις καρποφορίες του κατά τους μήνες Ιανουάριο - Φεβρουάριο, αναγκάζει τα φύλλα σε πτώση μετά 3-4 μήνες, απογυμνώνοντας τους ετήσιους παραγωγικούς βλαστούς της αναμενόμενης παραγωγής. Τα σπόρια του μύκητα παραμένουν επάνω στα δένδρα και με τις νέες βροχοπτώσεις της άνοιξης υπάρχει ενδεχόμενο, να μολύνουν και ταξιανθίες. Αθροιστικά λοιπόν, αποφύλλωση βλαστών και μόλυνση ταξιανθιών συνιστούν σημαντικό παράγοντα απώλειας ελαιοπαραγωγής.

Με τις παραπάνω θέσεις, είναι μεγάλο λάθος, να προδικάζουμε το μέγεθος της αναμενόμενης  ελαιοπαραγωγής από το συνολικό ύψος των βροχοπτώσεων.

Από  παλιά, καθώς και τώρα, πολύς λόγος γινόταν, ότι η ελαιοπαραγωγή στη Λέσβο εξελίσσεται κανονικά, όταν το συνολικό ετήσιο ύψος βροχής ξεπεράσει τις 35 ίντσες που αντιστοιχούν σε 890 χιλιοστά βροχής, όταν  ο μέσος όρος βροχόπτωσης για τη Λέσβο είναι 658 χιλ. ή 26 ίντσες.

Οι ετήσιες υδατικές ανάγκες της ελιάς ανέρχονται σε 500 χιλιοστά βροχής, με την προϋπόθεση ότι πρέπει να πέσουν, όταν το φυτό τις χρειάζεται. Οι υδατικές αυτές ανάγκες κατανέμονται κατά τη διάρκεια του έτους και ονομάζονται στη γεωτεχνική γλώσσα, κριτικές περίοδοι.

Η πρώτη είναι εκείνη του Μαρτίου - Απριλίου, που πάντοτε ξεκινά η καινούργια βλάστηση και ανθοφορία, που από πλευράς αποθεμάτων εδαφικής υγρασίας, πάντοτε καλύπτεται. Η δεύτερη αφορά στο μήνα Ιούνιο, κατά τον οποίο αρχίζει η βιοχημική διαφοροποίηση των ματιών σε ανθοφόρα, οπότε και χρειάζεται αρκετή εδαφική υγρασία για την ομαλή εξέλιξη της παραγωγής.

Στην ίδια περίοδο, έχουμε την καρπόδεση που αρχίζει με τον σχηματισμό του πυρήνα (κουκουτσιού).

Η εξέλιξη του μεγέθους του καθορίζει και το τελικό μέγεθος του καρπού, που ευνοείται αν σημειωθούν βροχοπτώσεις μεταξύ Ιουλίου - Σεπτεμβρίου.    
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η συνολική ποσότητα βροχής σε χιλιοστά ή ίντσες δεν προδικάζει ποτέ την εξέλιξη της ελαιοπαραγωγής, αν δεν υπάρξει καλή κατανομή των βροχοπτώσεων, το αιώνιο πρόβλημα της ελαιοκαλλιέργειας στη  Λέσβο.

Έτσι οι φετινές μέχρι Μαρτίου μεγάλες βροχοπτώσεις μπορούν να θεωρηθούν επιζήμιες για την ελαιοκαλλιέργεια, όχι μόνο για τη ζημιογόνο δράση του Κυκλοκονίου, αλλά και για τις εκπλύσεις των επικλινών ελαιοκαλλιεργούμενων εδαφών χαμηλής γονιμότητας. Κατά συνέπεια το μόνο όφελος από τις υψηλές βροχοπτώσεις είναι ο εμπλουτισμός των υδροφόρων οριζόντων για ύδρευση και αρδεύσεις.