Έκθεση της μαθήτριας Καλυψώς Λάζου:

Μεγάλη Τετάρτη τρέχω σαν τρελή: να περάσει ΚΤΕΟ ο Βρούτος, να παραλάβω βιβλία για το Πανεπιστήμιο, να πληρώσω λογαριασμούς, κι όλα αυτά γιατί; Για να κάνω Πάσχα στην Πέτρα, ύστερα από πέντε συναπτά έτη και στο σπίτι μου ύστερα από είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια!!! Πώς το έλεγε ο Αλχημιστής; «Αν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου!» Δεν παίρνω κι όρκο…
Το αεροπλάνο προσγειώνεται αργά το βράδυ, το βαφτιστήρι Μήτσος μαζεύει από τον ιμάντα το σάκο μου, στα πρώτα ούζα (να θίξω πως η κουμπάρα έμαθε να οδηγεί), γνωρίζω το Διαμαντή, μεγαλοστέλεχος στο Βόρειο Αιγαίο και μάλιστα πατέρα μιας Καλυψώς. Η ταπεινότης μου στάθηκε στο επώνυμο κι άρχισα τον άνθρωπο στις ερωτήσεις: «Για να σε λένε έτσι, το περνάς το αυλάκι!» «Γεγονός!» «Πού ευδοκιμεί το δικό σας το επώνυμο;» «Κατά Αχαΐα μεριά, κυρίως». «Κι είναι ντόπιο το όνομα;» «Ρουμάνικο είναι». «Δηλαδή όσοι λέγονται έτσι, έχουν τσιγγάνικη ρίζα! Γουστάρω!» Η κουμπάρα μου με είχε ταράξει στην κλωτσιά κάτω από το τραπέζι, ο Διαμαντής γελούσε, μας κέρασε κι ένα δεύτερο καραφάκι ούζο, η δε Αναστασία μου είπε ότι, αν με ξαναπάρει μαζί, θα κόβει κι εισιτήριο, τώρα δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή όχι.
Με τα τούτα και τα κείνα, ανεβαίνουμε στην Πέτρα Μεγάλη Παρασκευή το μεσημέρι. Η Αναστασία με τα ταπεράκια τον αρακά, μην τολμήσω και ζητήσω ταβέρνα, για «να νηστέψεις, γαϊδούρι, έστω Μεγάλη Παρασκευή»! Η μέρα ωραιότατη, μπήκαμε στο σπίτι κι εκεί κατάλαβα πως είναι εποχές που ο άνθρωπος όσο ζει, δεν τις ξεχνά: άνοιξη του ’89, τρεις μήνες πριν τις Πανελλήνιες, μου ανακοινώνεται πως μετακομίζουμε και πως έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για το φύλακα-άγγελο των παιδικών μου χρόνων. Την ίδια εποχή το ΠΑΣΟΚ χάνει τις εκλογές κι αρχίζω να καταλαβαίνω πως ο πρώτος μεγάλος και πολύχρονος έρωτας, σιγά αλλά σταθερά αρχίζει να μικραίνει μέσα μου…
Είχα πέντε χρόνια να ακούσω τα εγκώμια στην Πέτρα, να ανεβώ στην Παναγιά και να προσκυνήσω το δικό μας επιτάφιο, να τον ακολουθήσω στα σοκάκια του χωριού! Εκείνο το βράδυ πεθύμησα όσο τίποτα τη μάνα μου!  Ήθελα να μπορούσα να της πω ένα τεράστιο ευχαριστώ για όσες φωνές μου έβαλε, για όσες θυσίες έκανε για μένα, της το είπα άραγε; Μεγάλη Παρασκευή λένε, οι ψυχές καταλαβαίνουν!
Και ξαφνικά μπήκε στο σπίτι μια κοπέλα που τη λέγανε Δανάη κι αυτό μου φάνηκε μεγάλο γούρι: από παιδί είχα μεγάλο κόλλημα με το όνομα. «Ξέρεις» της είπα, όσο την ξεναγούσα στο σπίτι, «τις μισές μου κούκλες Δανάη τις λένε. Αισθάνομαι σαν να έσπασε η γκαντεμιά κι ότι έρχονται καλύτερες μέρες».
Οι οποίες δεν ήρθαν άμεσα ωστόσο, αντίθετα χάλασε ο καιρός. Μεγάλο Σάββατο πριν την Ανάσταση, μεταφέραμε καλοριφέρ, ανεβήκαμε στην εκκλησία με μάλλινα, μπότες και βαριά μπουφάν, για να ψάλλουμε το «Χριστός Ανέστη» ανάμεσα σε επίσημα φορέματα και φωτεινά βεγγαλικά που σκέπαζαν ευτυχώς τα πάντα.
Εντωμεταξύ άρπαξα μια περιποιημένη γαστρίτιδα. Ανήμερα του Πάσχα την έκανα τουμπεκί, αλλά την επομένη ξύπνησε μέσα μου το μοναχοπαίδι: πήραμε το γιατρό στο τηλέφωνο και φύγαμε άρον-άρον για τη Μυτιλήνη, να «φαρμακωθώ» και να επιδοθώ στη θεραπεία του λαπά. Ο μικρός με τάιζε κρυφά, ώσπου η στρίγγλα του είπε πως, αν πεθάνω, τέρμα τα δώρα. Όπου πηγαίναμε, μόνο ταπεράκι δε μου είχε μαζί. Φασκιωμένη με σαρανταεπτά κουβέρτες, μετρούσα τις ώρες για το επόμενο χάπι και για το αεροπλάνο, όπου παρέα με τον Αλέξη Παπαχελά, το Στρατή Λιαρέλλη κι άλλους επώνυμους και μη, προσγειωθήκαμε στην Αθήνα και στην καθημερινή μας μεθεόρτια πραγματικότητα. Χριστός Ανέστη και του χρόνου εύχομαι καλύτερα!

Καλυψώ Λάζου
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.