Πριν λίγες μέρες, έτυχε να δω σε κρατικό κανάλι - ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά - μια εξαιρετική εκπομπή που μ’ εντυπωσίασε. Ήταν πράγματι κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει γενικά η ελληνική τηλεόραση. Απ’ αυτά που θα όφειλε πιο συχνά να προβάλλει και να αναδεικνύει. Είδα ανθρώπους σοβαρούς, και ιδίως παιδιά - μια φωτεινή εξαίρεση -, από μια άλλη Ελλάδα, την Ελλάδα του μεγαλείου που μας κρατάει, ευτυχώς, ακόμη όρθιους και καθώς φαίνεται καλά κρατεί. Ήταν μια όαση στο άνυδρο και θαμπό τηλεοπτικό τοπίο και στην έρημο των σκουπιδιών που μας έχει συνηθίσει. Το απόλυτο αντίδοτο κόντρα στην όποια μελαγχολία μας. Μαζί, καθηγητές και μαθητές του Μουσικού Σχολείου Βόλου, έδωσαν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, μια μελωδική απάντηση στην τηλεοπτική ξευτίλα. Κυριολεκτικά μάς καθήλωσαν μπροστά στις οθόνες μας, μας έκαναν να χαλαρώσουμε για λίγο και να δούμε ότι υπάρχει αυτό το άλλο που συγκινεί, μακριά από τα κουτσομπολιά και τα ξεσαλώματα, τα «αποκλειστικά» ρεπορτάζ, τις «αποκαλύψεις» και τις «αναλύσεις»…

Κι είναι ν’ απορείς γιατί, ενώ υπάρχουν τέτοια διαμάντια, που έχεις την ευκαιρία να δεις και να θαυμάσεις - και πιθανώς να ζηλέψεις -, η ελληνική τηλεόραση επιμένει να μας σερβίρει σκουπίδια που τα ανακατεύει, τα αλέθει και τ’ αραδιάζει στο γυαλί της οθόνης μας. Δεν παράγει ούτε τέχνη, ούτε σκέψη. Με προγράμματα χωρίς νόημα και ουσία, καλύπτει ώρες και ώρες χρήσιμου χρόνου, μας περιλούζει με ασχήμια και μιζέρια, επιβάλλοντάς μας άθλια πρότυπα, υποπροϊόντα και απομιμήσεις. Έγινε, έτσι, παγίδα και κυρίαρχος της ζωής μας, αλλά και… καθρέφτης της σημερινής κοινωνίας μας. Δείχνοντας πως σε μια κοινωνία με σημάδια σήψης, όλα επιτρέπονται. Και τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμη. Κύριος οίδε πόσα άλλα μας περιμένουν.
Σε μια εποχή που όλοι αναρωτιόμαστε «πού βαδίζει η νεολαία μας», ήρθαν, σα φευγαλέες αναλαμπές, αυτά τα παιδιά και με την κάθε νότα, την κάθε δοξαριά, τον κάθε στίχο, με την ταπεινότητά τους, την τρυφεράδα στα φωτεινά τους πρόσωπα, την αφέλεια στο χαμόγελό τους, να δείξουν σε όλους εμάς πως, ακόμη και στο απόλυτο σκοτάδι, υπάρχουν νησίδες ελπίδας. Αν υπάρχουν κι άλλα τέτοια - που σίγουρα υπάρχουν - ας μας τα δείξουν. Έχουμε μπουχτίσει πια με τα «ψώνια», τα ξενόφερτα πανηγύρια και τα «ριάλιτυ» της συμφοράς.

Διαβάζω πως σ’ αυτό το Μουσικό Σχολείο οι μαθητές, εκτός από τα μαθήματα Γενικής Παιδείας, διδάσκονται και Θεωρία Μουσικής. Η συμμετοχή τους σε μουσικά σύνολα της επιλογής τους, όπως χορωδίες και ορχήστρες, είναι υποχρεωτική. Ο διπλός αυτός προσανατολισμός το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα σχολεία και δίνει την ευκαιρία σε μαθητές με κλίση και ταλέντο να αποκτήσουν γνώσεις και δεξιότητες στη μουσική. Η πλούσια δράση του απλώνεται σε όλους τους τομείς της εκπαιδευτικής και καλλιτεχνικής ζωής, εντός και εκτός σχολείου, καθιστώντας το ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού. Αξίζει, και οφείλει θα έλεγα, η Πολιτεία να σταθεί αρωγός στην προσπάθειά τους.
Όταν η πανανθρώπινη γλώσσα της μουσικής βρίσκει σύμμαχο μια υγιή καλλιέργεια ψυχής με άψογη μουσική παιδεία, συντελείται ένα θαύμα και τη γεύση ενός τέτοιου θαύματος πήραμε από τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου Βόλου, που υπάρχουν και λειτουργούν ως εστίες φωτός. Και ελπίζουμε πως θα υπάρχουν ακόμη κι όταν διαλυθεί η σκόνη. Παιδιά αυθεντικά κι ωραία, που έδειξαν ότι έχουν τον τρόπο και ξέρουν να ετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν το «αύριο». Μου θύμισαν, καθώς τα έβλεπα, το θαύμα που χρόνια τώρα συντελείται στη μακρινή Βενεζουέλα, με τις χιλιάδες συμφωνικές ορχήστρες νέων, που άλλαξε τη ζωή τους, το γνωστό «El Sistema». Συγχαρητήρια, λοιπόν, σε αυτά τα παιδιά, στους δασκάλους, τους γονείς και σε όσους συνέβαλαν σ’ αυτό το έργο.