Άμα πρωτόρθα εδώ στο Σφηνάρι και σκαρφάλωσα μιαν αυγή στο Κουτρούλι να θαμάξω ολόγυρα βουνοκορφές και θαλασσούρανα, με κόντεψε ο Φίλιππας ο γιδοπροβατάρης, και μου λέει:
- Γροίκα. Ο τόπος που πατείς είναι ιερός, ματοβαμμένος και ξακουστός σ’ ούλη την Οικουμένη.
- Και βέβαια το ξέρω, του αποκρίθηκα.
- Μα κείνο που δε κατέεις είναι πως η πρωτεύουσα τση Ελλάδας δεν είναι μαθές η Αθήνα, μα τα Χανιά. Είπε βροντερά και χτύπησε με δύναμη την κατσούνα του που χώθηκε μια πιθαμή μέσα στη γης.
Κι απόμεινα ώρα πολύ να τον κοιτώ, να αναμετρώ την αντρειοσύνη του, και τον θωρούσα να ψηλώνει, να γιγαντώνεται, να αστράφτουν μάτια και στόμα και να βγαίνουν απ’ τα πνεμόνια του αντραγαθιές και ματωμένες ιστορίες. Τον είδα να πολεμά τον Τούρκο να τον βάνει στο ρακοκάζανο για προσάναμμα κι αντάμα το Γερμανό και το Βενετσιάνο να τους κάμει χαρμάνι και να τους πετά στον απύθμενο γκρεμνό.
Τούτη η μέρα απόμεινε βαθιά χαραγμένη στο μεδούλι μου.
Περάσανε τα χρόνια, ξετρύπωσα μυστικά και πλούτη της φύσης μεγάλα, ομόρφυνε η ζωή μου σε τούτο το μετερίζι, σμίξανε τα χνώτα μου με ζωντανά κι ανθρώπους, ώσπου γνώρισα πρόσφατα κι από αλάργα έναν άλλο Χανιώτη, που αντί για πιστόλες και μαυρομάνικα έχει στο ζωνάρι του το λόγο τον κοφτερό, τον τσουχτερό, τον παινετικό και το λυπητερό άμα λάχει, δηλαδή τη σάτιρα.

Δεν αφήνει κανένανε να μη τον περιπαίξει, να μη τον καυτηριάσει, να μην τον τσουρουφλίσει ή και να τον καλολογήσει. Μου είπε απ’ απόσταση με δίχως να τον βλέπω πως τον ελένε Παύλο. Και μου πέταξε το προνόμιο να με αποκαλεί φιλάρα, μια αλλιώτικη πιο γνήσια και βαθιά έκφραση του φίλου.
Πολλά διδάχτηκα από δαύτον, όπως μην αφήνεις την πόρτα σου ανοιχτή άμα φεύγεις γιατί έτσι και περάσει γίνεται αυτοδιόριστος φίλος γκαρδιακός και θαυμαστής της γυναίκας σου. Μα δεν έχει πονηράδες, μηδέ κι άπρεπες ματιές ή κουβέντες. Καλού κακού όμως, να τον επροσέχεις γιατί αυτοί οι σατιρικοί δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου πετάξουν με την άδεια που παίρνουν απ’ την ταμπέλα που κρεμάσανε στο κούτελό τους απάνω.
Κι έρχεται στο νου μου η ρήση που είχε πει ο ανεπανάληπτος σατιρικός μας ποιητής Σουρής προς τη βασίλισσα, όταν τον προσκάλεσε να φάνε σταφύλια.
«Μεγαλειοτάτη, έρχομαι να σταφυλίσουμε», της είπε.
Τι να περιμένουμε λοιπόν από τον Παυλή με το μεγάλο του τ’ αυτί; Όλα τ’ ακούει.
Φαίνεται όμως πως αυτόν δεν τον αφουγκράζεται μηδέ η εφορία που κόβει το ψωμί από το στόμα της φαμίλιας του για να χρηματοδοτεί και να σκαρώνει δύο χρόνια τώρα παγκόσμιο διαγωνισμό έμμετρης σάτιρας.
131 χρόνια έπρεπε να περάσουν για να ξεπεταχτεί ετούτος ο θεσμός σε όλη την Ελλάδα και με πολύ μαστοριά να τον σκαρώσει.

Και σαν το Φίλιππα, την πρώτη και μοναδική φορά που τον αντάμωσα ένα απόβραδο για λιγότερο από τρία λεπτά όταν του έδινα συχαρίκια στην παρουσίαση του βιβλίου του, μου είπε.
- Φιλάρα, να ξέρεις πως τα Χανιά θα γίνουν το κέντρο της παγκόσμιας σάτιρας;
Τον άκουσα με τον ανάλογο θαυμασμό κι εντυπωσιάστηκα.
Κι έμαθα τις λιγοστές φορές που τηλεφωνηθήκαμε, πως, «ήθελε ο βλάχος, δεν ήθελε ο ζωγράφος», γίνανε τα Χανιά σατιρική μητρόπολη του κόσμου. Όχι για πάντα, μα για την περίοδο ετούτη που περιμένουμε εναγωνίως τα αποτελέσματα του παγκόσμιου διαγωνισμού έμμετρης σάτιρας.
Δεν είναι στ’ αλήθεια εύκολο. Θέλει ψυχικό απόθεμα και λεβεντιά για να πάρει ένας μικροαστός την απόφαση χωρίς προσωπικό του όφελος να αγωνίζεται και να αιμορραγεί οικονομικά και ψυχικά για να οργανώνει, να χρηματοδοτεί, να αθλοθετεί το 1ο βραβείο, που δεν είναι ευκαταφρόνητο ποσό τα 3.000 ευρώ, και να τρέχει για την ευρεία παγκόσμια συμμετοχή από πολλά κράτη.
Πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Παύλος Πολυχρονάκης έχει μια «λαθεμένη» νοοτροπία. Όταν όλοι κοιτάνε τον εαυτούλη τους, ν’ αρπάξουν και να φάνε, αυτός κάνει θυσίες μεγάλες για να προσφέρει στο κοινό συμφέρον.
Για ποιο λόγο λοιπόν να μην τα πούμε τα σωστά και να μην τον συγχαρούμε;