Ύστατο Χαίρε…

03/06/2017 - 12:20

Μέρες Άνοιξης είναι τούτες… μέρες μετάβασης από το ήπιο προς το τραχύ των αισθήσεων, στον αέναο κύκλο της ζωής. Δεν το έχω ποτέ αποκρύψει. Στην ταπεινή κλίμακα των αξιών και εμπειριών μου, οι τρεις πιο κρίσιμες στιγμές, στιγμές μέγιστου ηθικού βάρους και καταλυτικής συγκίνησης υπήρξαν μια Μεγάλη Παρασκευή στα Καλάβρυτα, ως έφηβος και μια μέρα του Ιούνη στις ακτές της Νορμανδίας, ως πιο ώριμος νέος. Και μιαν Αυγουστιάτικη ημέρα, όταν ως επικεφαλής Λόχου ΥΕΑ συμμετείχα στο Τιμητικό Άγημα στην κηδεία του Π. Κανελλόπουλου. Και στις τρεις περιπτώσεις ένιωσα στα μύχια του νου το πόσο εύθραυστη, πόσο σημαντική και πόσο πολύτιμη είναι η Δημοκρατία. Νιώθω λύπη όταν συνειδητοποιώ πως τις αξίες και ιδιότητες αυτές τις θυμόμαστε όταν κάποιος ή κάτι χάνεται.

Σ’ αυτόν τον χείμαρρο αναμνήσεων, η ψυχή μου λιώνει. Στα Καλάβρυτα του τότε, αλησμόνητη θα μείνει η ισχύς της Ομίχλης. Νύχτα, ορεινό τοπίο, γλυκεία ψύχρα, κόσμος πολύς, το πένθιμο εμβατήριο να γλιστρά ανάμεσα στους χιλιάδες βωβούς προσκυνητές, ηχώ σταθερών πλην μακρόσυρτων βημάτων, μακρά διαδρομή του Επιτάφιου και πολλά σιωπηρά κεριά και φαναράκια… από την καμένη Μητρόπολη προς τον τόπο της Θυσίας. Αξέχαστο!

Στη Νορμανδία, τον τόπο των Ιμπρεσιονιστών, όποιος πάει θα καταλήξει στο μέγιστο θυσιαστήριο των Νέων του Κόσμου. Colleville-sur-Mer, Omacha Beach, St Mere-l’ Eglise, Utah Beach, Pointe du Hoc… Μικρές εκτάσεις Γης όπου οι Νέοι του Κόσμου θυσιάσθηκαν μαζικά υπέρ της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, απέναντι στους ολοκληρωτισμούς που χαρακτηρίζουν τη Σκοτεινή μας Ήπειρο! Ομίχλη, όπως το συναίσθημα που επικαλύπτει τον νου μας! Προσωπικά, ποτέ δεν ξεπέρασα το βομβαρδισμό συναισθημάτων μπροστά στη θάλασσα των Σταυρών, τα πράσινα λιβάδια της Σιωπής, με τα τιτιβίσματα πουλιών, τον βαρύ καιρό και τα κοιμώμενα νιάτα! Συντριβή…

Στο Λόχο ΥΕΑ, πριν σχεδόν 30 χρόνια, συνέβαιναν αλησμόνητα πράγματα. Πέραν της πολιτικής κίνησης του Ανδρέα να τιμήσει τον Π. Κανελλόπουλο ως πολιτικό ηγέτη ολκής, παρά την αντίπαλη κομματική του θέση, συνέβη κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για εμένα: έχοντας διαβάσει και ξαναδιαβάσει τότε το 3τομο έργο του «Η Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος», με ρωτούσαν οι συν-άδελφοι εν τοις όπλοις να τους μιλήσω γι’ αυτό. Ήταν μια εποχή περίεργη που στα καμίνια των κέντρων εκπαίδευσης των εφέδρων αξιωματικών ενδημούσαν πτυχιούχοι ΑΕΙ κατ’ ελάχιστον. Στη δική μου σειρά, από τους 10 καταδρομείς που είχαμε απομείνει και δεν είχαμε αυτοβούλως κοπεί, οι 7 είχαμε διδακτορικό! Κι οι τρεις άλλοι ήταν απόφοιτοι ΤΕΦΑΑ και Παιδαγωγικών Τμημάτων. Όλοι μας νιώθαμε την ανάγκη να μυηθούμε στο Λόγο του Πνεύματος κι ας καθόμαστε ακίνητοι υπό τον ήλιο μαζί με τους Αλφάδες, με το κράνος και τις αρβύλες να βράζουν. «Δώσε, Δόκιμε, σημειωτόν και πες μας για τη Γαλλική Επανάσταση και το Μιραμπώ όπως τα ’πε ο μακαρίτης»… Σαν τώρα, θυμάμαι αυτές τις αλησμόνητες στιγμές μεταξύ της στρατιωτικής τυπικότητας και της διψασμένης αδελφοσύνης για μιαν καλύτερη πατρίδα.

Πού πήγε η πατρίδα μου; Τι μας συμβαίνει και υπερχειλίζει ο λόγος του μίσους, η μισαλλοδοξία και ο διχασμός; Τους έβλεπα όλους στην κηδεία του Ψηλού προχθές. Ηχούν τα λόγια τιμής κι αναγνώρισης του Μ. Γλέζου προς τον Εκλιπόντα. Άλλωστε είναι και τα μόνα που μετρούν απέναντι στα γελοία αθύρματα της ανωνυμίας του ίντερνετ.

Ως πεισματικά κεντρώος ριζοσπάστης και πηγαία ορθολογιστής, δεν μπορώ παρά να υποκλίνομαι στο σκήνωμα του Κ. Μητσοτάκη. Και να συμπράττω στο Ύστατο Χαίρε, σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας, τρέχουσας και παρελθούσας, ενώπιον της διακριτής πολιτικής κληρονομιάς του. Κι ας κάνουν πάρτι τα τρόλια επιπέδου χειρότερου του Λαζόπουλου!

Ομίχλη, η συναισθηματική κατάσταση της ψυχής μου, στα Καλάβρυτα, τη Νορμανδία και στον άστατο καιρό της τωρινής εκδημίας Του. Ψύχραιμα, Ψηλέ, θα χρειασθούν χρόνια πολλά μέχρις ότου αποτιμηθεί αντικειμενικά η αμφίσημη πολιτική προσφορά σου! Κι οι «αγέννητοι νεκροί» του Παλαμά θα συντροφεύουν πάντα τη σκέψη σου!

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey