…«Τώρα όμως αυτή δεν ήτανε η Αθήνα. Ήτανε μια ξένη πολιτεία με σκοτεινά και αλλόκοτα σπίτια. Κι αυτός ήτανε ένα παράξενο ανθρωπάκι… Αυτό το ανθρωπάκι ΠΡΕΠΕΙ να μη φοβάται, να περπατάει στο μισοσκόταδο και να σφυρίζει. Δοκίμασε, μα δε βγαίνει ήχος. Το ανθρωπάκι ΠΡΕΠΕΙ να γράφει στους τοίχους και να μην τρέμει, να φυλάει τσίλιες και να κάνει το ζητιανάκι σαν πλησιάζει κανείς. Αυτό το ανθρωπάκι έχει κάτι παράξενα χέρια, λερωμένα με πράσινη μπογιά… Η πράσινη μπογιά είναι στ’ αλήθεια τώρα η ελπίδα. Σε λίγο θα γεμίσουν τα σχολεία καζάνια και κουτάλες που θα μοιράζουν αχνιστή σούπα… Ας είναι πληγούρι ή καλαμποκάλευρο. Θα’ναι ζεστή και θα χορταίνει. Πόσα ντουβάρια άραγε, χρειάζεται να βάψουμε για να χορτάσουμε; Πολλά; Μια πολιτεία ολόκληρη. Τότε θα πρέπει να βάψουμε όλοι…».

Μεγάλωσα με τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου» της Άλκης Ζέη και ακόμα και έφηβος προτιμούσα να το ξαναδιαβάζω αυτό και άλλα αντίστοιχα βιβλία συνέχεια, να τα ανοίγω, να μυρίζω το υπέροχο άρωμα του χαρτιού και να βλέπω τους ήρωες να παίρνουν σάρκα και οστά στη φαντασία μου, από το να αγοράζω το «ΚΛΙΚ» και τα αντίστοιχα ή να κρυφοκοιτάζω τα προγράμματα της νεοεισελθείσας ιδιωτικής τηλεόρασης. Δεν ήταν καθόλου δημοφιλής τρόπος ζωής ενός νέου σε αυτές τις εποχές, αλλά ρύθμισε αμετάκλητα την προσωπική μου πυξίδα.

Συνεχής αγώνας ενάντια στο φασισμό που δεν έχει τίποτα το αντισυστημικό, αλλά προβάλλεται ως τέτοιο και ως τη μοναδική εναλλακτική, τότε και τώρα, όπως άλλωστε και αυτό που εκπροσωπούν Τραμπ και Λεπέν. Αγώνας ενάντια σε όσους εκφράζουν και εκπονούν πολιτικές που φέρνουν πείνα, εξαθλίωση, καταρράκωση της προσωπικής αξιοπρέπειας, αγώνας ενάντια στην καταστολή που στηρίζει αυτές τις πολιτικές, αγώνας ενάντια σε αυτούς που είναι το πρόσωπο αυτών των πολιτικών και τις στηρίζουν με τη σιωπή τους, το ψέμα προς το συνάνθρωπό τους, με μοναδική έγνοια τους, το προσωπικό συμφέρον. Αγώνας ενάντια σε αυτούς που κοροϊδεύουν με το δήθεν αγγελικό τους πρόσωπο και προτείνουν φιλανθρωπία (σχολικά συσσίτια, καλύτερες «φυλακές» για πρόσφυγες), αντί για μια λύση. Αγώνας ενάντια στη λήθη, σε αυτούς που θέλουν να ξεχάσουμε ότι η 9^η Μαΐου δεν είναι κάποια «μέρα της Ευρώπης», αλλά η νίκη των λαών της Ευρώπης ενάντια στο Ναζισμό. Αγώνας για να βάψουμε πολλά ντουβάρια, πολιτείες ολόκληρες με το χρώμα της ελπίδας, χρώμα ανεξίτηλο. Ναι, θα χρειαστεί να βάψουμε πολλοί, όλοι. Μέχρι τότε -γιατί θα έρθει η στιγμή- ας μην σταματήσουμε ούτε λεπτό -όσο λίγοι και να είμαστε- να συνεχίζουμε να βάφουμε.