Όταν φεύγει κάποιος, είναι κανόνας, είναι ευγένεια ίσως, είναι και η ελάχιστη απόδοση τιμής να μιλά κανείς με υπερβολές για εκείνον που ξεκίνησε το «ταξίδι». Είναι η ανθρώπινη φύση που θέλει μάλλον να εξιδανικεύει τον εκλιπόντα, να τον κάνει κάτι κοντά στο τέλειο για να τον θυμάται για πάντα έτσι όπως θα ήταν καλύτερο, για να μη χαθεί στη λήθη. Ίσως όμως και να μην είναι κι έτσι. Για τον Παναγιώτη Κυμούρη μάλλον είναι σίγουρο.

Ο απροσδόκητος χαμός του όχι μόνο σκόρπισε απέραντη θλίψη, αλλά ακόμα και σήμερα, τρεις ημέρες μετά τη συγκλονιστική είδηση ότι δεν θα γυροφέρνει πια κάπου στην προκυμαία, τα λόγια βγαίνουν από καρδιάς. Το «τοπικό» διαδίκτυο καθηλώθηκε για χάρη του από τη Μεγάλη Παρασκευή και ως σήμερα φορτώνει με μηνύματα ειλικρινούς αγάπης, τραγούδια, ιστορίες ανθρώπινες με τον ίδιο πρωταγωνιστή αλλά και οδύνη που θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεπεραστεί. Κι όλα αυτά για έναν άνθρωπο που η ιδιότητά του ως επί σειρά ετών στέλεχος του Κεντρικού Λιμεναρχείου Μυτιλήνης και στη «σκληρή» δίωξη ναρκωτικών δεν θα έλεγε κανείς πως μπορούσε να τον κάνει εύκολα ούτε «δημοφιλή» ούτε τόσο αγαπητό. Όμως ο «Κυμ» δεν είναι απλή περίπτωση. Και αυτοί οι πάμπολλοι που τους φώναζε -όχι ως κλισέ- «αδέρφια του» καταλαβαίνουν (και) τούτη την προσωπική γραφή.

Σε ηλικία 42 ετών, δέκα μόλις ημέρες μετά τα τελευταία όπως του επεφύλασσε η μοίρα γενέθλιά του, ο αρχικελευστής Παναγιώτης Κυμούρης, ο πιο χαρακτηριστικός συνοδός σκύλων ανίχνευσης ουσιών, με 18 χρόνια διαδρομή στο Κεντρικό Λιμεναρχείο της Μυτιλήνης αποφάσισε θαρρείς να φύγει. Ένα ισχυρό ισχαιμικό επεισόδιο που υπέστη το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής και την ώρα που οδηγούσε το αυτοκίνητό του του έκοψε το γέλιο που είχε μόνιμα σχηματισμένο στα χείλη του. Το ασθενοφόρο που έφτασε λίγα λεπτά αργότερα στην Π. Βοστάνη, όπου σταμάτησε το αυτοκίνητό του, τον μετέφερε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, αλλά η κατάστασή του ήταν κρίσιμη.

Η θλιβερή είδηση «ταξίδεψε» στο διαδίκτυο και η προσδοκία Ανάστασης για τον «Κυμ» παραμονές του Μεγάλου Σαββάτου κατέκλυσε το facebook. Το κακό όμως είχε προλάβει να γίνει στο μεσοδιάστημα που έμεινε χωρίς οξυγόνο μέχρι να καταφθάσει το ασθενοφόρο και η Κυριακή του Πάσχα έμελλε να βυθίσει σε πένθος τόσο το Κεντρικό Λιμεναρχείο, που θρηνεί για το χαμό ενός εκ των αξιότερων στελεχών του, όσο και τους εκατοντάδες φίλους του. Ο Παναγιώτης προδόθηκε ξανά από την κουρασμένη καρδιά του, που ποτέ δεν φρόντισε να εξετάσει, αλλά συνέχισε να την εξαντλεί, όπως λένε οι φίλοι του, μοιράζοντάς την σε όλους τους άλλους.

Ο Παναγιώτης του Λιμενικού

Ο Παναγιώτης Κυμούρης ήταν αρχικελευστής και συνοδός σήμερα του σκύλου ανίχνευσης ουσιών «Ντάρκο». Έγινε γνωστός την περασμένη δεκαετία από τις μεγάλες επιτυχίες που κατέγραψε δίπλα στην προκάτοχο του «Ντάρκο», της θρυλική «Σάντυ», που μπλόκαρε τεράστιες ποσότητες ουσιών στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Τα τελευταία δύο χρόνια, παράλληλα με τη δύσκολη μάχη του στη δίωξη των ναρκωτικών, ο Παναγιώτης πρωταγωνίστησε και στην αντιμετώπιση του μείζονος σήμερα ανθρωπιστικού ζητήματος, γράφοντας και εκείνος εκατοντάδες ώρες επιχειρήσεων στη διάσωση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών.

Ο «Κυμ» του Παναθηναϊκού!

Ξέχωρα απ’ αυτά όμως, ο Παναγιώτης Κυμούρης ήταν γνωστός και ως ο «Κυμ» ή ο «αδελφός» τόσο από την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό και γενικά το ποδόσφαιρο με το οποίο ασχολούνταν και ερασιτεχνικά. Δεν επέλεξε ποτέ να προβάλλει τα κατορθώματά του (που είχε πολλά επιχειρησιακά), ούτε να διεκδικήσει το μερίδιο της προβολής που έδωσε απλόχερα το προσφυγικό σε πάμπολλους από οποιαδήποτε πόστο κι αν υπηρέτησαν. Προτιμούσε να ασχολείται με την «καζούρα» στους… Ολυμπιακούς από το να φτιάξει ένα «προφίλ» επιτυχημένου.

Γιατί αυτός ήταν ο «Κυμ». Ο άνθρωπος της παρέας, αλλά και ο άνθρωπος της προσφοράς, σε ότι κι αν μπορούσε να συμβάλλει. Όπου μπορούσε ήταν εκεί με το δικό του μοναδικό τρόπο. Με το χαρακτηριστικό του γέλιο και το σπάνιο μεγαλείο της ψυχής του, που τον καταξίωσε (χωρίς προσπάθεια) με απόλυτο τρόπο στην κοινωνία. Ένα μεγαλείο που προφανώς το πήρε από την οικογένειά του, που μέσα στην απέραντη θλίψη της έκανε χθες αυτό που έκανε πάντα ο Παναγιώτης. Να «δώσει» κι αυτή. Ζητώντας στην κηδεία που έγινε στη γενέτειρά του, τον Μεσαγρό, αντί για στεφάνια να κατατεθούν χρήματα για να ενισχυθεί το Καρδιολογικό Τμήμα του Νοσοκομείου Μυτιλήνης και να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο Αιμοδυναμικό Κέντρο. «Ίσως να σώζονται έτσι οι ζωές των συνανθρώπων μας», σημειώνει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση της οικογένειας.

«Η απώλεια του Παναγιώτη δεν μπορεί να μετρηθεί», λένε στο «Ε» συντετριμμένοι οι συνάδελφοί του. Ο Γιώργος, ο Βασίλης και ο Μάριος και πολλοί άλλοι, οι οποίοι -μαζί με αντιπροσωπεία της ηγεσίας του Σώματος που επρόκειτο να φτάσει χθες για την κηδεία από τον Πειραιά για το τελευταίο αντίο- αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν το ότι ο Παναγιώτης «έφυγε».

Παναγιώτης Κυμούρης

 «Να γελάτε αδέλφια μ’, τίποτα δεν φεύγει αν το θυμάσαι»

Τα λόγια που συνεχίζουν να γράφουν οι εκατοντάδες φίλοι του Παναγιώτη στο προσωπικό του προφίλ στο facebook περιγράφουν όμως καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη απόπειρα σκιαγράφησης αυτού του σπάνιου παιδιού, ενώ συγκλονίζουν τα -δημοσιευμένα σήμερα- προσωπικά μηνύματα που έστελνε εκείνος, συμπαραστεκόμενος σε δύσκολες στιγμές φίλων του.

Ένα απ’ αυτά μιλά πριν από χρόνια ίσως προφητικά και για το πώς θα ήθελε να κάνουν εκείνοι αν έφευγε ποτέ από κοντά τους. «Τίποτα δεν φεύγει αν το θυμάσαι… Να κρατάς τις ωραίες στιγμές και πάντα θα είναι εδώ. Κι αυτοί που φεύγουν αυτό θέλουν από εμάς. Να γελάμε! Μην το ξεχνάς, κάποια στιγμή θα ξαναβρεθούμε όλοι μας. Να γελάς αδελφέ μ’ όσο μπορείς, αυτό θέλουν…».

Αντίο, ρε Κυμουράκο. Καλό παράδεισο, αδελφέ.