Εντοπίσαμε από πολύ νωρίς κατά την περιοδεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το μέλος της ΚΣΕ της, Γιάννη Φελέκη, με τον οποίο συνομιλήσαμε λίγα λεπτά έξω από το Κέντρο της Μόριας.

Ο 74χρονος Γιάννης Φελέκης είναι γνωστό στέλεχος της Αριστεράς και του τροτσκιστικού ρεύματος, και παρ’ όλες τις κρίσεις (σ.σ. της Αριστεράς, την οικονομική, την πολιτική κ.ά.) παραμένει πιστός στις αξίες του. Το βιογραφικό του, πλούσιο και κεντρίζει το ενδιαφέρον όλων. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Άρτα σε πολυμελή φτωχική κι αγροτική οικογένεια. Τελειώνοντας το Δημοτικό, έπιασε δουλειά στην Άρτα, 16 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα, με μισθό 100 δραχμές το μήνα. Οι συνθήκες αυτές τροφοδότησαν «την αστείρευτη “αγάπη” μου για τα αφεντικά» λέει. Από το 1962 μέχρι το τέλος του 1965, μπάρκαρε διαδοχικά σε τρία καράβια, από τα δύο τελευταία εκ των οποίων γύρισε… «δεμένος» στον Πειραιά με την κατηγορία της στάσης, την οργάνωση του πληρώματος σε διαμαρτυρία για τη μη εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης, κυρίως σε ό,τι αφορούσε τις υπερωρίες και τη σίτιση. Το αποτέλεσμα ήταν να του αφαιρεθεί το ναυτικό φυλλάδιο και να του απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα.

Το 1964 εντάχθηκε στη νεολαία Λαμπράκη, στο Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας και στην 4η Διεθνή, που την εποχή εκείνη ήταν σε πλήρη παρανομία, και τη Ναυτεργατική Ένωση.

Στο Πολυτεχνείο

Το Μάη του 1969 συνελήφθη για συμμετοχή σε αντιδικτατορική οργάνωση, και καταδικάστηκε σε οχτώ χρόνια φυλακή, από τα οποία εξέτισε τα πέντε. Απελευθερώθηκε με την αμνηστία του Αυγούστου του 1973 και συμμετείχε ενεργά σε όλες τις κινητοποιήσεις της περιόδου και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ως ένας από τους πρωτεργάτες της εργατικής συνέλευσης. Μετά το Πολυτεχνείο συνελήφθη ξανά και, αφού απήλαυσε τη «φιλοξενία» της ΕΣΑ στο ΕΑΤ, εξορίστηκε στη Γυάρο μέχρι την πτώση της Δικτατορίας.

Το 1976 παραπέμφθηκε, μαζί με άλλα στελέχη οργανώσεων της άκρας Αριστεράς, σε δίκη ως ηθικός αυτουργός της γενικής απεργίας και των συγκρούσεων κατά του νόμου 330. Μέχρι σήμερα, συνεχίζει στο ίδιο… τροπάρι, όπως λέει κι ο ίδιος, στο κίνημα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, την υπεράσπιση των μεταναστών, πάντα ως μέλος της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος (διαδόχου του ΚΔΚΕ) και της 4ης Διεθνούς. Είναι μέλος του ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Για το προσφυγικό

Τι λέει ο ίδιος για το προσφυγικό; «Το προσφυγικό πλέον απασχολεί και χώρες που ήταν παράδεισος στο παρελθόν, ακόμα και στις Σκανδιναβικές, οι οποίες ζητούν να κλείσουν τα σύνορα. Ακόμα και η Μέρκελ που μέχρι πρόπερσι καλωσόριζε τους πρόσφυγες, τώρα και με την άνοδο της Ακροδεξιάς, είπε να κλείσουν τα σύνορα, αλλά και τη δίοδο της Μεσογείου. Κι έχουμε φτάσει στο σημείο εκτός από τις βάρκες που έρχονται στη Λέσβο, να βρίσκουν οι άνθρωποι άλλες διόδους και μάλιστα επικίνδυνες. Πιστεύω ότι θα θρηνήσουμε πολύ κόσμο στη θάλασσα».

Και κάτι από τα παλιά: «Κάποιοι που ήταν πιο θετικά διακείμενοι στο παρελθόν και τώρα αλλάζουν γνώμη, εγώ θέλω να τους θυμίσω, -γιατί εγώ θυμάμαι- ότι όταν έγινε το πραξικόπημα του Εβρέν στην Τουρκία (σ.σ. 1980), πέρασαν χιλιάδες πρόσφυγες από την Ελλάδα, πέρα από τους μετανάστες. Και ότι αυτές οι κυβερνήσεις δεν είχαν στήσει ούτε ένα τσαντίρι για τους πρόσφυγες, που κοιμόντουσαν στην πλατεία Βικτωρίας και στην Κουμουνδούρου, χύμα, μέσα στην Αθήνα γύρω από τον Άγιο Παντελεήμονα, στο πεδίο του Άρεως μέσα στο χιονιά».

«Δεν είναι λύση τα κέντρα κράτησης και η απομόνωση των ανθρώπων έξω από τον αστικό ιστό», λέει αναφερόμενος στο σήμερα. «Σ’ όλη την Αφρική υπάρχουν εμφύλιοι πόλεμοι, Παντού επεμβαίνουν ξένοι στρατοί υπέρ του ενός ή του άλλου δικτάτορα για το ποιος θα πάρει τα διαμάντια ή το πετρέλαιο, δεν πρέπει να νομίζουμε ότι μόνο η Συρία έχει πρόβλημα. Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, με την ευρωτουρκική συμφωνία κάνοντας διαχωρισμό μεταξύ προσφύγων και μεταναστών».