Της ΑΝΘΗΣ ΠΑΖΙΑΝΟΥ

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Παπαντώνης, Ιγνάτης Τσικνής

«Είμαστε σε μια φυλακή και θέλουμε να φύγουμε. Οι οικογένειές μας έχουν μείνει πίσω, στην πατρίδα μας έχουμε πόλεμο, δεν αντέχουμε άλλο να περιμένουμε μήνες για μία απόφαση» λέει ο Χαμίντ στο «Ε». Τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που μένουν στη Μόρια, κατέγραψε ο φακός του «Ε», έξω από το Κέντρο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο διπλανός χώρος του στρατοπέδου, που παλιά λειτουργούσε ανοιχτά μια ΜΚΟ, είναι πάλι ανοιχτός και προσβάσιμος και έχουν στηθεί μεγάλες σκηνές της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ.

«Κι εμείς που είμαστε από την Τυνησία και την Αλγερία, μπορεί να μην έχουμε πόλεμο, αλλά έχουμε τεράστιο πρόβλημα ανεργίας και φτώχειας. Κανείς δεν μπορεί να βρει δουλειά, μόνο αν έχεις χρήματα μπορείς να ζήσεις», εξηγεί από την πλευρά του, ο 24χρονος Μπαχτέρ από την Τυνησία, που βρίσκεται από το Νοέμβριο στη Μόρια.

Πώς τους φαίνονται οι διαδικασίες ανακατάταξης και η τοποθέτηση οικίσκων στο Κέντρο, μετά τα μέτρα που ελήφθησαν από την κακοκαιρία, το χιονιά και τους τρεις νεκρούς τον περασμένο Ιανουάριο;

«Καλές ή κακές, σε σκηνές μένουμε. Μόνο όσοι μένουν σε οικίσκους, που είναι λίγοι, έχουν θέρμανση, οι υπόλοιποι κρυώνουμε, ειδικά τα βράδια. Το θέμα όμως είναι να φύγουμε, να μη μείνουμε στη Μυτιλήνη», τονίζει ο ίδιος.

Από τη Μαλαισία, ο 25χρονος Αχρίρ λέει: «Υπάρχει κόσμος που βρίσκεται μέσα στη Μόρια εδώ και πέντε μήνες. Με τις αλλαγές που έκαναν, καμία βελτίωση δεν είδαμε. Ηλεκτρισμός δεν λειτουργεί, οι οικίσκοι χρησιμοποιούνται για τις υπηρεσίες, όχι για μας που παγώνουμε, περιμένοντας να περάσουμε από συνέντευξη». Ο 22χρονος Εντίτ παρεμβαίνει: «Πρέπει να μπείτε μέσα για να δείτε τι συμβαίνει. Στα κοντέινερ είναι μόνο γραφεία, όχι εμείς. Εδώ υποφέρουμε και μας φέρονται σαν να είμαστε ζώα».

Οι συνθήκες διαμονής

«Το φαγητό είναι χάλια, κάθε μέρα ρύζι, μόνο μια φορά την εβδομάδα κοτόπουλο κι όλες τις υπόλοιπες μέρες, από το πρωί έως το βράδυ, τρώμε ρύζι. Και το πρόβλημα είναι χειρότερο για κάποιους με ειδικές παθήσεις, όπως π.χ. διαβητικοί ή έγκυες που δεν λαμβάνουν τις κατάλληλες μερίδες και καλή ποιότητα φαγητού», τονίζει ο Ζούκρι. «Δεν έχουμε νερό για να κάνουμε μπάνιο, αλλά παίρνουμε με τους κουβάδες, κι αν δεν έχει ήλιο, το νερό είναι παγωμένο» προσθέτει ο Εντίτ από το Κονγκό.

Η επίσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Μόρια

«Πρέπει να κλείσει η Μόρια», λέει ο Π. Αντωνόπουλος 

Προκηρύξεις μοίρασαν στους μετανάστες, οι εκπρόσωποι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που περιόδευσαν έξω από το Κέντρο της Μόριας, ενώ εντός του Κέντρου μπήκε μία τριμελής επιτροπή. «Ήρθαμε εδώ για να σας εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, αλλά και το ότι έχουμε κοινές αξίες μαζί σας για την ελευθερία και την ειρήνη, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την κατοχή και τον πόλεμο. Η συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας είναι μια ρατσιστική συμφωνία», έλεγε στα αγγλικά από την ντουντούκα ο Αριστείδης Σγατζός, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λέσβου, έξω από το Κέντρο της Μόριας.

Ο Παύλος Αντωνόπουλος μετά την επίσκεψη εντός του Κέντρου, τόνισε: «Οι συνθήκες είναι στρατοπέδου. Οι περισσότεροι μένουν σε σκηνές, χωρίς θέρμανση. Ως προς την υγιεινή, το Κέντρο δεν είναι σε καλή κατάσταση. Πρέπει να διαλυθούν αυτά τα Κέντρα, δεν υπάρχει ανάγκη ύπαρξης τους. Δεν είναι δυνατόν το 2017 να υπάρχουν τέτοιοι κλειστοί χώροι για πρόσφυγες και ανθρώπους που ήρθαν από οικονομικά κατεστραμμένες χώρες». Παράλληλα ανέφερε και το ζήτημα της εκπαίδευσης: «Δεν γίνεται να γίνονται εδώ μαθήματα, τα παιδιά πρέπει να ενταχθούν στο σχολείο σε καλές συνθήκες». Σε σχέση με το φαγητό ανέφερε: «Είδαμε ανθρώπους να μαγειρεύουν γιατί το φαγητό είναι ακατάλληλο».

Και κατάληξε: «Η Ε.Ε. θέλει τη χώρα μας να αποτελεί κάστρο για να μην αποτελεί πέρασμα κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν μπορεί αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τον πόλεμο, να απαγορεύουν στους πρόσφυγες να ζουν ανθρώπινα». 

Ο κυρ-Αντώνης, ο μανάβης της Μόριας!

Ο κυρ-Αντώνης ξέρει πολύ καλά τους «φιλοξενούμενους» της Μόριας 

Ο κυρ-Αντώνης έχει «κινητό μανάβικο» και σταθμεύει τα πρωινά έξω από το Κέντρο της Μόριας. Βλέπει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, ενώ έχει καθημερινά συζητήσεις με τους πιο… μόνιμους φιλοξενούμενους του καταυλισμού που βρίσκονται στη Μόρια έως και… 11 μήνες! «Εδώ μια χαρά είμαστε. Μεταξύ τους έχουν προβλήματα οι μετανάστες, αλλά και με το φαγητό, παραπονιούνται συχνά», μας λέει.

Πλέον δεν πουλά τα προϊόντα του, όπως το 2016 και το 2015: «Τώρα πια δεν έχουν λεφτά, τους δίνουν τώρα ένα επίδομα 90 ευρώ το μήνα. Τις πρώτες μέρες που το παίρνουν και για μια εβδομάδα, πουλάω, μετά… πάτος. Πέρσι είχε πολύ κόσμο και είχαν λεφτά, φέτος μόνο αυτοί οι μαύροι είναι και έχουν ξεμείνει. Κι αυτοί που έρχονται τώρα, είναι ελάχιστοι, άντε 50 άτομα την εβδομάδα το πολύ ή το μήνα». Πάντως ο κυρ-Αντώνης ξέρει και τι ψωνίζουν οι μετανάστες: «Βασικά αλκοόλ ψωνίζουν και διάφορα άλλα πράγματα από το σούπερ μάρκετ. Μαναβική πολύ λιγότερη». 

Αμπντουλάχ, 28 ετών από το Αφγανιστάν

Ο δημοσιογράφος της Μόριας

Ο Αμπντουλάχ, ένας Αφγανός δημοσιογράφος μέσα στη Μόρια 

Ο 28χρονος Αμπντουλάχ Ν. είναι δημοσιογράφος, γεννήθηκε στο Αφγανιστάν και μεγάλωσε σε μια πλούσια οικογένεια. Είναι παντρεμένος κι έχει ένα αγοράκι δύο ετών που του λείπουν και τους μιλά κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Ο πατέρας του δούλευε για την αφγανική κυβέρνηση και κατά τη διάρκεια του πολέμου με την τότε Σοβιετική Ένωση, δολοφονήθηκε και η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στο Πακιστάν.

Δούλεψε ως δημοσιογράφος για τέσσερα χρόνια στο Αφγανιστάν. Βρίσκεται εδώ και δύο μήνες στη Μόρια και παράλληλα κρατά σημειώσεις γιατί ελπίζει ότι κάποια στιγμή, αυτές θα γίνουν δικά του δημοσιευμένα άρθρα. Ο αδερφός του είναι στο Βέλγιο και η αδερφή του στη Γερμανία, ενώ η γυναίκα με το παιδί του, βρίσκονται ακόμα στην Καμπούλ. Οι Ταλιμπάν «με ανάγκασαν να σταματήσω τη δημοσιογραφία, αλλιώς θα με σκότωναν». Και συνεχίζει: «Δεν είχα άλλο δρόμο από το να ξεφύγω και να ακολουθήσω τη “διαδρομή των πεθαμένων ανθρώπων” για να σωθώ και να βρεθώ σε ευρωπαϊκό έδαφος. Δεν μ’ ενδιαφέρει πού θα είμαι, αρκεί να είμαι κάπου στην Ευρώπη, όπου θα αισθάνομαι ασφαλής».

Ως δημοσιογράφος έχει πολλά πράγματα να σχολιάσει: «Είναι πολύ ενδιαφέρον πολιτισμικά που διαφορετικές φυλές, ειδικά μεταξύ των γυναικών, γίνονται μια γειτονιά, παρόλο που είναι από άλλες χώρες. Όλοι σέβονται την Αστυνομία, υπάρχουν κάποιοι καβγάδες στην ουρά για το φαγητό». Για τους κατοίκους της Λέσβου, αναφέρει: «Οι Λέσβιοι είναι υπέροχοι άνθρωποι, περπατάς στο δρόμο κι ενδιαφέρονται να μάθουν για σένα, δίνουν φαγητό, ρούχα και δεν αδιαφορούν για αυτό που συμβαίνει στο νησί τους».

Ο ίδιος μεταφράζει από τη γλώσσα του στα αγγλικά, για να βοηθήσει τους «συντρόφους» του, από το Αφγανιστάν, όπως τους αποκαλεί να συνεννοηθούν με την Αστυνομία και άλλες υπηρεσίες. Ελπίζει να καταφέρει να μετεγκατασταθεί κάπου στην Ευρώπη και να «φέρει» την οικογένειά του στο ίδιο μέρος.