Οι πλαγιές που ανηφορίζουν στη νότια όχθη του ποταμού, είναι κατάφυτες από βελανιδιές, σε αντίθεση με το γυμνό, αντικρινό Κακόβουνο.

…και οι ριζιμιοί βράχοι

Μετά τα Τσέντρια, στην αντικρινή μεριά, στο Μεσοτοπίτικο μερά, συναντάμε επάνω από το δρόμο μια πλαγιά με ερείπια σπιτιών ανάμεσα σ’ αυτά που κρατιούνται ακόμα!

Στη μικρή Παναγιά

Χωρισμένα μικρά περιβόλια, χωρίς καλλιέργειες ή αμπέλια, ο δρόμος ανάμεσα σε τοίχους με «αμπασιές» στα περιβόλια, σέτια ένα γύρω, κι αυτά αδειανά από τα σιτηρά, αμυγδαλιές, συκιές και χαμηλά το ποτάμι.

…την στολισμένη

Ό,τι χρειάζεται ένας Οικισμός, ένα χωριό μικρό με την άφθονη μεταβυζαντινή του κεραμική παντού. Στην υψηλότερη του θέση, η ασπρισμένη εκκλησίτσα της Παναγιάς της Λειβάδας.

…με την πηγή

Κάτι σφόνδυλοι από κολώνες, ένα μαρμάρινο μέλος παρόμοιο μ’ αυτό στην Αγία Παρασκευή στα Ξερά Ξύλα, στον ίδιο τόπο μέσα στο ναΐσκο, και τα θεμέλια του παλιού, δείχνουν την ενοριακή εκκλησιά του χωριού.

…τη μυλόπετρα

Η Παναγιά της Λειβάδας, ίσως του χωριού του 1548, Αλιβατά, με τους 22 χριστιανούς κατοίκους, το φόρο των 2.574 άσπρων για τα σιτηρά.

…τον αρμεγό

Για τις λίγες ελιές, που και τώρα τόσες είναι, πλήρωναν μόνο 48 άσπρα. Εκεί, δίπλα στην εκκλησιά, η κτιστή, παμπάλαια πηγή, στέλνει το νερό στη μεγάλη κτιστή στέρνα, την σκεπασμένη πια από τους βάτους.

…το δικράνι

Τα ζώα τώρα είναι η μόνη βιοποριστική πηγή των γύρω βουνών! Έτσι τα σπιτάκια έγιναν μαντριά.

Πεταμένος ο μπρούτζινος «αρμεγός» και το σιδερένιο δικράνι, δημιουργήματα των χαλκοματάδων των χωριών. Πάνε τα σιτάρια, τα σταφύλια, τα βελανίδια.

Δρόμοι και σέτια του μικρού χωριού

Μένει η αξεπέραστη ομορφιά του βράχου και της βελανιδιάς, της νεροσυρμής και των πουλιών, των κουδουνιών και των αγριολούλουδων.

…επάνω από το ποτάμι, με τα Τσέντρια

Όλα αυτά και άλλα τόσα, μπλέκουν σε διαφορετικές δόσεις και χαρίζουν τις μοναδικότητες των τοπίων. *

…και το αρχαίο μαρμάρινο μέλος

*Πήγαμε εκεί με τη Μικαέλα και το Μάκη Παυλέλλη.