Στην τελευταία του κατοικία οδηγείται σήμερα ο τελευταίος πιλοποιός της Μυτιλήνης, ο Γιάννης Γρηγοράκης. Στα 91 του χρόνια και αφού είχε περάσει τη ζωή του στο μαγαζάκι όπου έφτιαχνε τα καπέλα του, δε μπορούσε να το αποχωριστεί, λένε οι δικοί του, και «έφυγε» το βράδυ της Πέμπτης. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στις 3.30 το μεσημέρι στον Άγιο Εφραίμ επί της Ηλία Βενέζη.

Όλη η Επάνω Σκάλα τον ήξερε και οι πελάτες του ήταν τακτικοί, πότε για να του ζητήσουν να τους φτιάξει, πότε να τους επισκευάσει το καπέλο… το πηλίκιο! Μάλιστα, λίγες εβδομάδες νωρίτερα που έπρεπε να το κλείσει πια, γιατί έπρεπε να κάτσει σπίτι, οι φίλοι του διαμαρτύρονταν! Ποιος άραγε θα τους τροποποιήσει αυτό το όμορφο παλιό καπέλο που είχε ραφτεί για τα μέτρα τους;

Ιστορία ζωής για ταινία...
Ο Γιάννης Γρηγοράκης ήταν ο τελευταίος πιλοποιός όχι μόνο της Μυτιλήνης και του νησιού αλλά του βορείου Αιγαίου. Γεννήθηκε στη Μεσάρμη στην περιοχή Λούμα Μιραμβέλου του νομού Λασιθίου της Κρήτης κάπου το 1924. Πατέρα δε γνώρισε και η μητέρα του πέθανε όταν εκείνος ήταν μόλις 7 χρόνων. Έφυγε στην Αθήνα μόλις έκλεισε τα 12 και δούλεψε κοντά στην οικογένεια Φρουζάκη, γνωστή την εποχή εκείνη για το επάγγελμα του πιλοποιού.

Όπως μας λέει ο γιος του, ο γνωστός καρδιολόγος Παναγιώτης Γρηγοράκης, «εκεί έμαθε την Τέχνη». Σε ηλικία 17 ετών έφυγε με τον ένα γιο της οικογένειας Φρουζάκη για τη Χίο, όπου δούλεψε αρκετά, ώσπου κατετάγη στον εθνικό στρατό και πολέμησε για τέσσερα χρόνια στον Εμφύλιο.

Το 1952 ήρθε στη Μυτιλήνη, όπου άνοιξε το δικό του μαγαζί και συνεργαζόταν με αυτό της Χίου και από τότε νυχθημερόν βρισκόταν εκεί. Βέβαια, μέσω του Συλλόγου Κρητών και της οικογένειας Σηφάκη γνώρισε τη σύντροφο και γυναίκα της ζωής του Σταυρίτσα Κουτσαμπάση, με την οποία έζησαν μαζί 56 χρόνια και μεγάλωσαν δύο παιδιά, τον Παναγιώτη και τη Μαρία.

Μιλούσε Κρητικά έως το τέλος της ζωής του ο Γιάννης Γρηγοράκης, αλλά αγάπησε πολύ τη Λέσβο, γιατί «εδώ δημιουργήθηκε», όπως λέει ο γιος του.

Σπουδαίος «καπελάς»
Τις δεκαετίες του 1960 και 1970 το επάγγελμα γνώρισε μεγάλη άνθηση και ο Γιάννης Γρηγοράκης είχε αναλάβει πολλές δουλειές: σχολικά καπέλα, αστυνομικά και στρατιωτικά πηλίκια αλλά και καλιμάφια για τους ιερείς. Ήταν η εποχή που «ήταν σπουδαίο να είσαι καπελάς» λέει Π. Γρηγοράκης. «Εν τέλει την προσωπικότητά του, το δυναμισμό του, την ανεξαρτησία του μέσα σ’ αυτό το μαγαζί τα έφτιαξε ο πατέρας μου.

Ο Γιάννης Γρηγοράκης στο εργασήριό του

Γιατί μικρός δε γνώρισε οικογένεια και πέρασε τεράστιες κακουχίες. Όμως μας μεγάλωσε με απόλυτη ελευθερία. Ποτέ δεν μας έριξε ούτε ένα χαστούκι» ομολογεί.

«Δεν υπήρχε περίπτωση να αποχωριστεί το μαγαζί του. Από την Καλλιθέα όλα αυτά τα χρόνια ξεκινούσε πρωί πρωί και πήγαινε με τα πόδια.

Το μεσημέρι τον κατεβάζαμε σπίτι εγώ ή η αδερφή μου και το απόγευμα ξαναπήγαινε στο μαγαζί. Όπως κι αν ήταν ο καιρός. Με κρύο, με ζέστη αυτός εκεί!» μας λέει κι από την άλλη σκέφτεται τις τελευταίες μέρες του πατέρα του. Διεγνώσθη με κολπική μαρμαρυγή τον περασμένο Νοέμβριο, δε μπορούσε να κατεβεί στο μαγαζί του. Κι όμως, τους έλεγε, αν μπορούσε να έβαζε ένα κρεβάτι εκεί… θα γινόταν καλά!