Είναι σαφές πως η ιστορική στιγμή του καθαγιασμού των υδάτων στην Σμύρνη, 94 χρόνια μετά τον ξεριζωμό, φέρει την υπογραφή της προσωπικότητας και των ενεργειών του πατριάρχη. Ωστόσο είναι εξίσου ξεκάθαρο πως ο πατριάρχης δεν θα μπορούσε να κάνει πραγματικότητα ένα όνειρο που ξεκίνησε από τον εφιάλτη της Μικρασιατικής Καταστροφής, αν δεν είχε την τύχη να έχει στη Σμύρνη τα τελευταία χρόνια, τον αρχιμανδρίτη Κύριλλο Συκή.

Το δραστήριο και ιδιαίτερα αγαπητό στη Λέσβο αρχιμανδρίτη, που το μέγεθος των δυνατοτήτων του, είχαμε εδώ στα μέρη μας τη χαρά να γνωρίσουμε από κοντά. Σήμερα λοιπόν που όλη η Ελλάδα μιλά για αυτήν τη μεγάλη στιγμή της Ορθοδοξίας, που έδωσε ένα δυνατό χτύπο ξανά στην καρδιά της «Παλιάς Ελλάδας», δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε και το πώς εκδιώχθηκε ο αρχιμανδρίτης από τη Μητρόπολη Μυτιλήνης. Και το πόσο ενόχλησε η δράση του εδώ, που ξεπέρναγε τα όρια της στενόμυαλης και φοβικής τοπικής Εκκλησίας.

Δεν μπορεί να μην θυμηθεί κανείς ότι ο αρχιμανδρίτης καταδικάστηκε μέχρι και σε ένδεια για να φύγει, με την κατάργηση της θέσης του ιεροκήρυκα της Μητρόπολης, στον απόηχο της φοβερής κόντρας του με το μητροπολίτη και το περιβάλλον του. Και ακούγοντας και τα λόγια του ιδίου του π. Κύριλλου από τη Σμύρνη πια, για το ότι «η θάλασσα αυτή μπορεί από υδάτινος τάφος να γίνει θάλασσα ζωής, ειρηνικής συμβίωσης και φιλίας των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας», δεν μπορεί κανείς και να μην διαπιστώσει το κενό που άφησε πίσω του, στη Λέσβο, που ξανάγινε εντωμεταξύ «προσφυγομάνα» και η Μητρόπολη μπροστά σε αυτήν τη μεταστροφή, παραμένει ακόμα ανενεργή.

Λείπει μάλλον εκείνος ο ιερωμένος που την ενεργοποιούσε, σπάζοντας τα… πρωτόκολλά της, υποκαθιστώντας την αρκετές φορές, και εκτείνοντας την αλληλεγγύη και την προσφορά της ως εκεί που φτάνει απλά η αγάπη. Όχι μόνο η «αυλή» της.