Η Αθηνά Πολυχρόνη, η δασκάλα που έκανε το βίντεο των μαθητών της Άντισσας ενάντια στο bullying, θέμα πανελλαδικής συζήτησης, λέει στο «View»:

«Τα παιδιά δεν αλλάζουν, αν δεν αλλάξουμε εμείς!»

27/11/2015 - 00:16

«Μη φοβάσαι, μίλα σε κάποιον» είναι ο τίτλος του βίντεο κατά του σχολικού εκφοβισμού (bullying) και της βίας, που έφτιαξαν οι μαθητές του δημοτικού σχολείου Άντισσας με τη δασκάλα τους Αθηνά Πολυχρόνη και η Unicef Greece το διέδωσε σε όλη την Ελλάδα.

«Μη φοβάσαι, μίλα σε κάποιον» είναι ο τίτλος του βίντεο κατά του σχολικού εκφοβισμού (bullying) και της βίας, που έφτιαξαν οι μαθητές του δημοτικού σχολείου Άντισσας με τη δασκάλα τους Αθηνά Πολυχρόνη και η Unicef Greece το διέδωσε σε όλη την Ελλάδα. Το μήνυμα μιας μικρής σχολικής τάξης στην άκρη της Λέσβου συγκίνησε κάθε μικρό και μεγάλο, αλλά και τον δήμαρχο Λέσβου Σπύρο Γαληνό, που τον περασμένο Μάρτιο βράβευσε τη δασκάλα, επισημαίνοντας: «Είναι χαρά μεγάλη όταν διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που ξεπερνούν το μέσο όρο και καταθέτουν κάτι περισσότερο από τις γνώσεις τους. Μια τέτοια Δασκάλα είναι η κα. Αθηνά Πολυχρόνη στο Δημοτικό Σχολείο Άντισσας».

Μη φανταστείτε ότι πρόκειται για ένα σκληρό θέαμα. Αντιθέτως, αρκετοί και αρκετές θα αναγνωρίσετε τον εαυτό σας σε αυτό, καθώς οι σκηνές που εκτυλίσσονται είναι πολύ γνώριμες. Και, μάλιστα, χωρίς να φαίνονται τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, γεγονός που επιδεικνύει σκηνοθετική δεξιότητα αλλά και γνώση της χρήσης των νέων τεχνολογιών. Μια παρέα που δε σε παίζει, μια μπάλα που σου την πήραν από το χέρι και δεν σε άφησαν να παίξεις, αλλά και το αντίστροφο: Ένα μπισκότο που πέταξες από τα χέρια του συμμαθητή, μια ζωγραφιά που του έσκισες και δε σκέφτηκες πόσο τον πλήγωσες. Μιλώντας στο «View», η Αθηνά Πολυχρόνη μοιράζεται τις εμπειρίες της με τα παιδιά, αλλά και τους προβληματισμούς της για το πώς οι εκπαιδευτικοί μπορούν να τα υπερασπιστούν.

 

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον σχολικό εκφοβισμό;

«Οι δράσεις ενάντια στον σχολικό εκφοβισμό ήταν στην πραγματικότητα μία ενότητα της γενικότερης ενασχόλησής μας με θέματα που είχαν να κάνουν με τον σεβασμό στον “Άλλο” ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητά του (θρησκευτική, εθνική, φυλετική, σωματική κ.λπ). Απλώς το βίντεό μας για τον σχολικό εκφοβισμό έτυχε να γίνει περισσότερο γνωστό λόγω της δημοσίευσής του στο facebook από τη Unicef. Η επιλογή να ασχοληθούμε με αυτήν τη θεματική ενότητα ήταν κυρίως από ανάγκη “αυτο-βελτίωσης” αρχικά δικής μου, των παιδιών και όσων θα έρχονταν σε επαφή με το μήνυμα που αποφασίσαμε να στείλουμε, το μήνυμα της αποδοχής και της ομαλής συμβίωσης με τους “Άλλους”».

Γιατί επιλέξατε τη μορφή βίντεο και όχι κάποια άλλη;

«Θεωρώ ότι το βίντεο πλεονεκτεί σε πολλά σημεία, καθώς ο συνδυασμός ήχου και εικόνας έχει τη δύναμη να ευαισθητοποιεί πολύ περισσότερο τον θεατή (από όσο μια αφίσα για παράδειγμα). Εκτός αυτού, προσπάθησα να συνδυάσω τον βασικό μας στόχο με άλλους επιμέρους. Είμαι, γενικότερα, υπέρ της χρήσης των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση, κυρίως για τη σωστή εξοικείωση και χρήση τους από τα παιδιά, αλλά και γιατί -ως νέα μέθοδος διδασκαλίας- προκαλεί περισσότερο το ενδιαφέρον τους. Επίσης, με αφορμή τις συζητήσεις μας περί cyber bullying και με δεδομένο ότι θα προωθούσαμε το βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήθελα να τους τονίσω τη δύναμη του διαδικτύου όταν αυτό χρησιμοποιείται με ασφάλεια».

 

Ποιες ήταν οι αντιδράσεις των μαθητών και των μαθητριών σας μέσα απ’ αυτό το εγχείρημα;

«Τα παιδιά, όταν κερδίζεις την εμπιστοσύνη τους, είναι πολύ δεκτικά και συνεργάσιμα. Ουσιαστικά ο δικός σου ενθουσιασμός “καθοδηγεί” ανάλογα και τα δικά τους συναισθήματα. Έχοντας ως αφόρμηση άλλες αντίστοιχες πρωτοβουλίες και μέσα από συζητήσεις, ενεργοποιήθηκε άμεσα το ενδιαφέρον τους και έδειξαν ιδιαίτερη ευαισθησία ειδικότερα στην εικόνα παιδιών που είχαν πέσει θύματα bullying. Όλοι είχαμε να μοιραστούμε σημαντικά ή ασήμαντα περιστατικά που στενοχώρησαν εμάς ή τους άλλους και δώσαμε ιδιαίτερη βάση όχι μόνο στην πλευρά του θύματος αλλά στην πιθανότητα να έχουμε γίνει εμείς πολλές φορές θύτες χωρίς να το έχουμε καταλάβει. Αυτός ήταν ο βασικός μου στόχος, το πώς θα αποφεύγεται η βία για να μη φτάνουμε σε στάδια που θα μιλάμε για άμεση ανάγκη αντιμετώπισης των κρουσμάτων της».

Πόσο εύκολο είναι τελικά ένας μαθητής να μη φοβηθεί και να μιλήσει σε κάποιον;

«Ο φόβος είναι κάτι που καλλιεργείται, το ίδιο όμως και η ασφάλεια! Όσο πιο ασφαλές νιώσει στο περιβάλλον του ένα παιδί, τόσο πιο εύκολα θα μιλήσει. Αυτός πρέπει να είναι και είναι ο στόχος όλων των δράσεων που γίνονται κατά καιρούς από διάφορους φορείς, να εξοικειώσουν τα παιδιά στην ιδέα της ασφάλειας τού να εκφράζεις τα προβλήματα και τις φοβίες σου».

Το θέμα του μπούλινγκ έχει απασχολήσει πολύ τα Μέσα Ενημέρωσης και τη σχολική κοινότητα τελευταία.

«Τόσο που αρχίζω να πιστεύω ότι χάνεται η ουσία του προβλήματος και κινδυνεύουμε να περάσουμε στο άλλο άκρο. Αναφέρομαι δε, κυρίως στα Μέσα Ενημέρωσης, γιατί για τη σχολική κοινότητα ζητήματα διαχείρισης συγκρούσεων μεταξύ παιδιών και ομαλής σχολικής συνύπαρξης έχουν διαχρονικά μείζονα σημασία. Σκοπός του σχολείου άλλωστε δεν είναι μόνο τα γνωστικά αντικείμενα αλλά η προετοιμασία μελλοντικών σωστών ανθρώπων που θα ζουν αρμονικά και θα επιλύουν με σεβασμό τα προβλήματά τους, όσο ρομαντικό-εξιδανικευμένο κι αν ακούγεται αυτό που λέω. Η γνώμη μου, λοιπόν, είναι ότι έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος με συζητήσεις επί συζητήσεων για τα αποτελέσματα της βίας και όχι για τα αίτιά της. Θυμόμαστε τη βία μέσα από μεμονωμένα ακραία περιστατικά και δε συνειδητοποιούμε ότι έχει προ-στάδια, τα οποία, όταν δεν περιορίζονται, νομιμοποιούνται και γίνονται όλο και πιο έντονα. Άλλωστε η βία δεν έχει μόνο τη σωματική εκδοχή τού να ξυλοκοπήσεις για παράδειγμα κάποιον και συνήθως ξεκινάει από τη λεκτική και την ψυχολογική βία που ως πιο “ανώδυνες” φαινομενικά δε λαμβάνουν τη σημασία που τους αξίζει».

 

Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι τα αίτια που οδηγούν στον σχολικό εκφοβισμό;

«Νομίζω ότι τα περισσότερα δείγματα σχολικού και μη εκφοβισμού οφείλονται σε αυτό που ανέφερα και πριν, στην έλλειψη σεβασμού στον “Άλλο”. Στο άλλο έθνος, στον άλλο πολιτισμό, στο άλλο φύλο, στο άλλο σώμα κ.λπ. Γιατί αντιδρώ αρνητικά στη διαφορετικότητα του “Άλλου”; Γιατί μου έχει κοινωνικά καλλιεργηθεί η εικόνα της δικής μου υπεροχής έναντι σε ό,τι μου μοιάζει “ξένο”! Για μένα λοιπόν ο εκφοβισμός οφείλεται στην έλλειψη σωστών πρακτικών από το περιβάλλον του παιδιού, ξεκινώντας από την οικογένεια και έπειτα το σχολείο, τη γειτονιά και ολόκληρη την κοινωνία. Τα παιδιά είναι απλοί παρατηρητές και μιμητές του κόσμου των “μεγάλων”!

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχουν ανάγκη τόσο από ιδέες και τέτοιες δράσεις, όσο από πράξεις που αποτυπώνονται στο μυαλό τους και αποτελούν καλό παράδειγμα γι’ αυτά. Δεν έχει νόημα να τα βομβαρδίζουμε με κανόνες και αξίες τις οποίες εμείς περίτρανα παραβλέπουμε με τη μετέπειτα συμπεριφορά μας και στάση. Είναι η κατακλείδα που έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές. Ας μη περιμένουμε να αλλάξουν τα παιδιά, αν δεν αλλάξουμε εμείς πρώτα!»

Πηγή View Σχολείο

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey