Έξι δικοί μας άνθρωποι, οι Δούκας Αλβανός, Απόστολος Κομνηνάκας, Δημήτρης Μπουρνούς, Στρατής Πάλλης, Γιάννης Παυλής, Στρατής Χατζηχρήστος, που έζησαν από πρώτο χέρι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, έστειλαν χτες στα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης πέντε σχετικά αρχεία.

Δεν σχετίζονται με τη γνωστή σε όλους μας εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά με τα ψέματα που χρησιμοποιούν νοσταλγοί της Χούντας, περί δήθεν τιμιότητας των χουντικών και της δήθεν οικονομικής κατάστασης της χώρας εκείνη τη μαύρη εποχή.

Οι αποστολείς σημειώνουν: «Νεοναζιστές και ακροδεξιοί παράγοντες εκμεταλλευόμενοι τα οξύτατα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Λαός μας, την λήθη ή και την άγνοια προσπαθούν να εξωραΐσουν την άθλια Χουντική Επταετία 1967-1974 με παραπλανητικά ψεύδη».

Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί δημοσιογράφοι κατά καιρούς, έχουν παρουσιάσει έρευνες σε εφημερίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση, ενώ συνέγραψαν και βιβλία. Ωστόσο, η προπαγάνδα καλά κρατεί, εξαιτίας και των σημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας και της οικονομικής κρίσης που βιώνει η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας.

«Ο βολέψας του βολέψαντος»
Η αξέχαστη δημοσιογραφική ομάδα του «Ιού» της «Ελευθεροτυπίας» το 2010, παρουσίασε τα σκάνδαλα της «Εθνοσωτήριου»: «Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι ηγέτες της Χούντας ήταν να αβγατίσουν τα εισοδήματά τους -σε σχέση όχι μόνο με τους έως τότε δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς τους, αλλά και με τις απολαβές της ανατραπείσας κοινοβουλευτικής “φαυλοκρατίας”. Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ.), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ., ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ. αντίστοιχα». («Πολιτικά Θέματα» 5/10/73).

Ο Δ. Ελευθεράτος στο βιβλίο του, που πρόσφατα εξέδωσε, «Λαμόγια στο χακί» αναφέρει ότι «ο αρχηγός Παπαδόπουλος έκανε τον έναν αδελφό του, τον Κωνσταντίνο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και “υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ”. Ο άλλος αδελφός, ο Χαράλαμπος, προφανώς ανεχόταν λιγότερες σκοτούρες. Αρκέστηκε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στην οποία αναρριχήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. […] Το Στέλιο Παττακό, πάλι, τον ενθουσίαζαν οι κατασκευές - όπως δείχνει και η ψύχωσή του με... το μυστρί.

Αποφάσισε λοιπόν να αναθέσει στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση, διάφορες επικερδείς δουλειές με το Δήμο Αθηναίων. […] Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου, υπουργό Γεωργίας και - αργότερα- Βόρειας Ελλάδας».

Και ασυλία
Οι δικτάτορες, αναφέρει επίσης ο «Ιός», θεσμοθέτησαν τη μελλοντική ασυλία τους, με ρυθμίσεις που κάνουν τα σημερινά κουκουλώματα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι.

Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της 30/12/1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της Xούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των... συναδέλφων του. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα διά τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής, θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα!

Το χρέος
Ενδιαφέρουσα είναι και η έρευνα της εφημερίδας «Ποντίκι» αναφορικά με τις μυθοπλασίες περί «καλής» οικονομίας επί Χούντας. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δημόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, με τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισμό να γιγαντώνονται.

Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., με το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων μεταναστών, να μειώνονται δραματικά μετά το 1970.

Ο πληθωρισμός κάλπαζε, το πραγματικό εισόδημα μειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.
Στη συνέχεια διαβάζουμε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονομίας περιορίστηκε.

Τα συμπτώματα κερδοσκοπίας εντάθηκαν.

Έχει ήδη σημειωθεί ένταση στην ανισοκατανομή με την αύξηση της μερίδας των κερδών έναντι της μερίδας των μισθών στο εθνικό εισόδημα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».

Η ΑΔΕΔΥ
«Σε μια εποχή, γενικευμένης πλέον οικονομικής κρίσης, την οποία προκάλεσε το παγκοσμιοποιημένο και απολύτως ελεγχόμενο από τις τράπεζες, τις αγορές και τους κερδοσκόπους, καπιταλιστικό Σύστημα Διακυβέρνησης, το κεντρικό σύνθημα του Πολυτεχνείου αποτελεί ταυτόχρονα και αφετηρία για νέους αγώνες με στόχο την ανατροπή της πολιτικής των Μνημονίων, της σκληρής και μονόπλευρης λιτότητας, της πλήρους ισοπέδωσης της εργασίας, των απολύσεων σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα, της τεράστιας ανεργίας, της δραματικής μείωσης μισθών και συντάξεων, της διαρκούς φορολεηλασίας, της ανατροπής των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της διάλυσης της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης και Αυτοδιοίκησης και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. καλεί τους εργαζόμενους στο Δημόσιο να συνεχίσουν ανυποχώρητοι τον αγώνα ενάντια σε αυτές τις πολιτικές, ανεξάρτητα από την Κυβέρνηση που τις εφαρμόζει. Το ΝΤ Λέσβου της ΑΔΕΔΥ καλεί τους εργαζόμενους στο Δημόσιο να συμμετάσχουν μαζικά στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τους ηρωικούς αγωνιστές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου της 17ης Νοεμβρίου 1973».

Συγκέντρωση από το ΠΕΚ
«Η εργατική τάξη, οι μικροεπαγγελματοβιοτέχνες, η φτωχή αγροτιά, η νεολαία, όταν είναι οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουν γιατί παλεύουν και “πολεμούν”, μπορούν και σήμερα να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία.

Όταν πάρουν στα δικά τους χέρια τη σημαία της πάλης για τα δικαιώματα, το δίκιο και την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, του λαού, της χώρας από τα δεσμά των μονοπωλίων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Όλοι και όλες στη συγκέντρωση του ΠΕΚ για τα 42 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, 7 το απόγευμα στην πλατεία Σαπφούς».

Η Λαϊκή Ενότητα
«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πραγματοποιήθηκε στις πιο δύσκολες και σκληρές συνθήκες μιας δικτατορίας, που φαινόταν παντοδύναμη και ανίκητη. Έτσι και τώρα, σε δύσκολες πολιτικές συνθήκες, μετά από εκλογές, που οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις διαθέτουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο αντίπαλος όσο και να φαίνεται δυνατός, δεν μπορεί να μείνει αλύγιστος στην αποφασιστικότητα και την ενότητα ενός λαού που διεκδικεί “ψωμί” κι “ελευθερία” κι έχει βροντοφωνάξει ΟΧΙ στην λιτότητα - ΟΧΙ στα μνημόνια - ΟΧΙ στην υποτέλεια - ΟΧΙ στην υποταγή.
Εμπρός για τα δικά μας τα Πολυτεχνεία! Εμπρός για τους αγώνες και τις εξεγέρσεις της εποχής μας!».