Λίγο μετά τα 40 του και 25 χρόνια μετά το ατύχημα με τη μηχανή, το καλοκαίρι τού 1989, ο τετραπληγικός Παναγιώτης Τινέλλης συνεχίζει αυτό που εκμυστηρεύτηκε στο «Ε» ότι άφησε ανολοκλήρωτο.

«Είχα τελειώσει την Γ΄ γυμνασίου. Δυστυχώς μού συνέβη κάτι από το οποίο έπρεπε να συνεχίσω και μάλιστα να προσαρμοστώ. Φυσικά το σύστημα Παιδείας δεν μπορούσε να με ενσωματώσει τότε. Σήμερα, όμως, έχει ωριμάσει και το σύστημα και η κοινωνία.

Είμαι έτοιμος», μας ανέφερε λίγο πριν πάει να εγγραφεί στην Α΄ τάξη του Εσπερινού Λυκείου Μυτιλήνης.

Ο Παναγιώτης είχε ατύχημα με τη μηχανή το καλοκαίρι τού 1989, αφού ολοκλήρωσε την Γ΄ τάξη του γυμνασίου, στο δρόμο προς το αεροδρόμιο Μυτιλήνης. «Είναι μια πολύ παλιά ιστορία.

Ολική τετραπληγία διέγνωσαν οι γιατροί, δηλαδή κινητική αναπηρία. Τέτοιου είδους συμβάντα, θέλοντας και μη, καθορίζουν τη ζωή σου και καλείσαι να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα», μας λέει και εξηγεί: «Η Ελλάδα πριν 25 χρόνια ήταν πολύ πίσω στο νευρολογικό τομέα.

Μετά από σειρά επεμβάσεων στη Ρωσία, σταθεροποιήθηκε η κατάστασή μου και φυσικά χάρη στην οικογένειά μου και τη φυσικοθεραπεία. Αν και το Σύστημα Υγείας κάλυπτε κάποιες επεμβάσεις, όλα θα μπορούσαν, τουλάχιστον αυτό αποδεικνύεται καθημερινά, να γίνουν καλύτερα.

Δεν είναι όμως έτσι». «Είχα δύο επιλογές, η πρώτη ήταν να συνεχίσω και να προσπαθώ για το αυτονόητο, να πιέζω δηλαδή το Σύστημα Υγείας για να με βοηθήσει η ασφάλειά μου να προχωρήσω σε εγχειρήσεις, και η δεύτερη να προσαρμοστώ φυσιολογικά στην κοινωνία.Επέλεξα το δεύτερο», καταλήγει.

Εξοικειωμένος με την τεχνολογία, όχι μόνο ως χόμπυ, αφού είναι γραφίστας τα τελευταία 12 χρόνια, διαβάζει μέσω τάμπλετ τα σχολικά βιβλία και θέλει να ολοκληρώσει και τις τρεις τάξεις του λυκείου για να συνεχίσει στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και να σπουδάσει για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Θα εγκαταλείψει τη σκέψη να ξαναπροσπαθήσει για να βελτιωθεί η καθημερινότητά του; Η απάντησή του ήταν σαφής. «Γι’ αυτόν το λόγο κρατώ την ηλεκτρονική αλληλογραφία με γιατρούς από την Αγγλία, τη Σουηδία και την Αμερική, ώστε να μαθαίνω τις όποιες εξελίξεις υπάρχουν σε αυτού του είδους την πάθηση.

Από την εμπειρία που έχω, θα έλεγα “όχι” σε μια πειραματική επέμβαση, αλλά στόχος μου παραμένει να μπορέσω να νοσηλευτώ ξανά στο εξωτερικό».