Μπορούν οι άνθρωποι να οραματίζονται έναν κόσμο διαφορετικό, μια «ουτοπία» σε εποχές δύσκολες και βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού; Σε αυτό το ερώτημα προσπάθησε να απαντήσει η Εργατική Λέσχη Λέσβου με την εκδήλωση που διοργάνωσε το Σάββατο, κατά τη διάρκεια της οποίας παρουσιάστηκε το βιβλίο τού Ετιέν Καμπέ «Ταξίδι στην Ικαρία».

Ομιλητές στη εκδήλωση ήταν ο Δημήτρης Παπαχρήστος, συγγραφέας και εκφωνητής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, και ο δάσκαλος, δρ. Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Αριστείδης Σγατζός.

Ο κ. Παπαχρήστος στην τοποθέτησή του υπογράμμισε πως σε μια περίοδο που δίνεται έμφαση στην επιβίωση, είναι αναγκαίο να οραματιζόμαστε έναν κόσμο διαφορετικό και να προσπαθούμε να τον προσεγγίσουμε μέσα από τις προσπάθειες αλλαγής της κοινωνίας.

Δε θεωρεί αρνητικό ότι το όραμα μιας άλλης κοινωνίας εκφράζεται από μικρές μειοψηφίες, γι’ αυτό είπε: «Κι εμείς στο Πολυτεχνείο, όταν ξεκινήσαμε την εξέγερση ήμασταν 50 άνθρωποι, αλλά επειδή καταφέραμε να εκφράσουμε έναν καταπιεσμένο λαό, πολύ γρήγορα αυτή η προσπάθεια αγκαλιάστηκε από πάνω από 5.000 ανθρώπους.

Κι αν δεν έμπαινε το τανκ το βράδυ της τρίτης μέρας, το επόμενο πρωί θα κατέβαινε στο Πολυτεχνείο όλος ο λαός της Αθήνας».

Επίσης τόνισε πως ο συγγραφέας του βιβλίου «Ταξίδι στην Ικαρία» Ετιέν Καμπέ δεν είχε επισκεφθεί την Ικαρία και πολύ πιθανότατα δε γνώριζε ούτε την ύπαρξή της. Ωστόσο ο μύθος που είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη για το νησί και τους κατοίκους του, ήταν τόσο ισχυρός, που τον χρησιμοποίησε για να περιγράψει τη δική του ουτοπία.

Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην τοποθέτησή του, στο μεγάλος λάθος που γίνεται από όλους τους πολιτικούς χώρους, και από την Αριστερά, που διαχωρίζουν την πολιτική από τον πολιτισμό.
Ο κ. Σγατζός τόνισε πως είναι κρίσιμο ζήτημα στις μέρες μας να κρατήσουμε το νήμα της μεγάλης αφήγησης, δηλαδή να μιλήσουμε συνολικά για το κοινωνικό πρόβλημα, κάτι που έκαναν και οι ουτοπιστές σοσιαλιστές. Μέσα στο πλαίσιο αυτό ενέταξε και το βιβλίο τού Ετιέν Καμπέ «Ταξίδι στην Ικαρία».

«Η ουτοπία είναι Μεγάλη Αφήγηση. Μια μεγάλη αφήγηση που αντιπαραθέτει στη δυστοπία τού σήμερα την προσδοκώμενη ευτοπία τού αύριο, που όμως δεν είναι ου-τόπος, αλλά δυνατή από τις ανάγκες και τις δυνατότητες του σήμερα. Τα παιδιά του Πολυτεχνείου, όπως και όλα τα παιδιά, δεν είχαν μόνο έναν παππού… είχαν και προπάππου, είχαν και πατέρα. Είχαν και γιαγιάδες και μάνα και μπαρμπάδες.

Μετά απέκτησαν και νονούς, που τους έδωσαν ονόματα.
“Ο αγώνας έχει τη δική του λογική, στην οποία πρέπει να υποταχθεί η λογική των κειμένων και των προγενέστερων πεποιθήσεων”, μας λέει ο Κονδύλης συμπυκνώνοντας αυτό που γλαφυρά περιέγραψε ο γνωστότερος από τους παππούδες των παιδιών του Πολυτεχνείου, ο γέρο και πάντα νέος Κάρολος».

Στην εκδήλωση συμμετείχε ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» Δημήτρης Νανίδης.
Την Κυριακή το πρωί έγινε παρουσίαση των βιβλίων του Δημήτρη Παπαχρήστου και Δημήτρη Νανίδη στην Εργατική Λέσχη, ενώ τη Δευτέρα ο κ. Παπαχρήστος επισκέφθηκε σχολεία.