Έχουμε δεδομένο, αν όχι κεκτημένο στην Ελλάδα, ότι ο ρατσισμός απέχει πάρα πολύ από τις αντιλήψεις μας, ιδίως σε ό,τι αφορά στη διάκριση με βάση τη φυλή.

Ήταν, όμως, κάτι διαφορετικό και αναπάντεχο, στη Μυτιλήνη, να βλέπεις στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου να κρατά τη σημαία των Προσκόπων, ανήμερα της εθνικής επετείου, ένα κορίτσι μαύρο, που μάλιστα θεωρεί την Ελλάδα μητέρα και αγκαλιά της!

Ιδιαίτερα περήφανοι ήταν οι πρόσκοποι των συστημάτων της Μυτιλήνης, παρελαύνοντας με επικεφαλής σημαιοφόρο την παλιότερη και μεγαλύτερη ανιχνεύτρια της Μυτιλήνης, Πέτρα - Ζωή Σοάρες.

Η Πέτρα - Ζωή, ενεργό μέλος της τοπικής Προσκοπικής Κίνησης εδώ και 10 χρόνια, συμμετέχει σήμερα στη 2η Κοινότητα Ανιχνευτών Μυτιλήνης. Η ίδια χθες δήλωσε περήφανη για τη συμμετοχή της στην Προσκοπική Κίνηση όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και για την εμπιστοσύνη να της εμπιστευτούν οι άλλοι ανιχνευτές της Κοινότητάς της την ιστορική σημαία των Προσκόπων της Λέσβου.

Από το 2004
«Παιδί οικονομικής μετανάστριας από τη Νότια Αμερική, η Πέτρα - Ζωή αποδεικνύει την αξία των μεγάλων οικουμενικών αρχών του Προσκοπισμού, όπως αυτή της συναδέλφωσης των λαών όλου του κόσμου», λέει η ανακοίνωση της Περιφερειακής Εφορείας Λέσβου του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων. Όπως αναφέρει ο νονός της, ή μάλλον «καλύτερα κι από πατέρας της», Αντώνης Καρακωνσταντής, «η Ζωή - Πέτρα ήρθε με τη μητέρα της το 2004 από τη Βραζιλία.

Εγώ τη γνώρισα σε ένα café στην παραλία της Θερμής και αμέσως μόλις είδα το κοριτσάκι, με κέρδισε. Ήταν και είναι πανέξυπνη, έχει μια ευγένεια ψυχής που τη φέρει από μικρή, παρ’ όλο που δε μεγάλωσε με τις καλύτερες συνθήκες.

Από το Σάο Πάολο και τις φαβέλες, ήρθε με τη μητέρα της στη Μυτιλήνη να βρουν τη γιαγιά της και είχαν να αντιμετωπίσουν πάρα πολλά προβλήματα, από την παράταση της άδειας παραμονής έως την αρρώστια που νίκησε μετά από πολύ αγώνα η μικρή Ζωή - Πέτρα. Μας βοήθησαν όλοι, οι Πρόσκοποι, το “Χαμόγελο του Παιδιού”, o τότε νομάρχης Παύλος Βογιατζής, ο τότε περιφερειάρχης Σέργιος Τσίφτης… Τη βαφτίσαμε κι από τότε είμαι δίπλα της σε ό,τι με χρειαστεί». Βλέπεστε συχνά; Τον ρωτήσαμε. «Την Κυριακή, όποτε δεν έχει Προσκόπους, βλεπόμαστε», μας απάντησε.

Η Πέτρα - Ζωή ξεκίνησε την Α΄ δημοτικού το 2005, με ένα χρόνο «καθυστέρηση», όπως μας είπε ο νονός και η μητέρα της. Ωστόσο με γοργούς ρυθμούς τα κατάφερε και τώρα είναι μια από τους καλούς μαθητές».

«10 χρόνια, τα καταφέραμε!»
«Θέλω να ευχαριστήσω και όλους τους συμπατριώτες μου, τους Έλληνες, με τους οποίους ζω μαζί τόσα χρόνια τώρα. Τη δεύτερη πατρίδα μου την Ελλάδα, που τόσα μού έδωσε και μου δίνει και που δεν ξέρω αν είναι στην καρδιά μου πρώτη ή στη δεύτερη θέση», λέει η Πέτρα - Ζωή. Νονά της, και μια άλλη Ζωή, η Ζωή Λειβαδίτου, από την Εθελοντική Ομάδα Διάσωσης.

«Είναι καμάρι μας που την είδαμε χτες σημαιοφόρο, καμάρι μας που έγινε τόσο φανατική σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και που πάει καλά στο σχολείο», μας είπε η κ. Λειβαδίτου.
Έκπληξη ήταν για τη μαμά της, τη Λέα, το ότι κρατούσε πρώτη τη τάξει τη σημαία των Προσκόπων.

«Δε μου είχε πει τίποτα. Και συγκινήθηκα!», μας έλεγε χτες. «Είμαστε φίλες, είναι ένα σπουδαίο κορίτσι. Ξεκινήσαμε μαζί και επιβιώσαμε παρά το ότι βρεθήκαμε αντιμέτωπες με έναν πόλεμο. Για μένα η χτεσινή (σ.σ. προχτεσινή) εικόνα της Ζωής με τη σημαία ήταν απόδειξη του ότι 10 χρόνια μετά το πρώτο ταξίδι και τις περιπέτειες, τα καταφέραμε. Σε αυτό το ταξίδι είχαμε στηρίγματα, τον Αντώνη το νονό της, τη Ζωή, το Στρατή από τους Προσκόπους και τους Προσκόπους.

Είμαι περήφανη που η κόρη μου σήκωσε τη σημαία και είμαστε περήφανες που τα καταφέραμε!», κατέληξε με συγκίνηση.