Μια διαφορετική μέρα ήταν για το Κέντρο Φιλοξενίας Μεταναστών στις πρώην κατασκηνώσεις τού ΠΙΚΠΑ η Δευτέρα τού Πάσχα. Στολισμοί και ετοιμασίες με πολλά φαγητά και γλυκά είχαν ξεκινήσει από το πρωί.

Ο μεγάλος γιος της οικογένειας Αφγανών που ζει τους τελευταίους μήνες στο ΠΙΚΠΑ, είχε τα γενέθλιά του και αυτό ήταν η αφορμή για να στηθεί άλλο ένα μικρό γλέντι με καλεσμένους φιλοξενούμενες και εθελοντές των πρώην κατασκηνώσεων.

Μόλις 11 χρονών, ο Κανταρά μαζί με τα τρία μικρότερα αδέλφια του έσβησαν τα κεράκια και δέχτηκαν τις ευχές των εθελοντών για μια καλύτερη ζωή, μακριά από τις κακουχίες που μέχρι τώρα έχουν βιώσει.

Ο μικρός Κανταρά, ευγενικός και καλόκαρδος, τους ευχαρίστησε όλους για τη γιορτή.

Η ιστορία τής Παστού
Η ιστορία της Αφγανής Παστού και των τεσσάρων παιδιών μοιάζει μυθιστορηματική. Είναι ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων, αλλά και της ανεξάντλητης δύναμης των ανθρώπων στην πάλη τους για μια καλύτερη ζωή.

Είναι συνάμα, όμως, και μια διδαχή ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, εκεί που όλα δείχνουν να έχουν χαθεί, η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι ικανή να μεταμορφώσει τις ζωές των ανθρώπων.

Κυνηγημένοι από το χωριό τους στο Αφγανιστάν, ο άντρας τής Παστού και τα τέσσερα παιδιά τους, ο Κανταρά, η Μάριαμ, ο Σινταγά και η Ομέιρα, τράβηξαν με προορισμό την Τουρκία.

Ο δρόμος μακρύς, αφού πρώτα πέρασαν μέσα από το Πακιστάν και στη συνέχεια από το Ιράν. Συνεχείς συλλήψεις και λεφτά στους δουλεμπόρους μέχρι τελικώς να βρεθούν σε κάποια τουρκική πόλη. «Ο άντρας μου είναι θρησκευόμενος και οι Ταλιμπάν ήθελαν να τον πάρουν.

Εκείνος δεν ήθελε να τους ακολουθήσει και τότε απείλησαν πως θα έπαιρναν το μεγάλο μας γιο, τον Κανταρά. Δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Φύγαμε για να σώσουμε τα παιδιά μας», λέει στο «Ε» η Παστού.
Η αισιοδοξία της οικογένειας μόλις φτάνουν στην Τουρκία δεν κρατά για πολύ. Καταφέρνουν με δυσκολία να βρουν ένα μικρό υπόγειο σπίτι που μόλις χωρά ένα στρώμα για να κοιμούνται.

Και οι δύο γονείς πιάνουν δουλειά σε ένα εργοστάσιο, αλλά τα λεφτά είναι λίγα και δε φτάνουν ούτε για τα έξοδα. Τότε έπιασε δουλειά και ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο 10χρονος τότε Κανταρά.

Σε λίγες μέρες, εξαντλημένος από την κούραση, σταματά τη δουλειά και ξεκινά να μαζεύει με τα μικρότερα αδέλφια του πλαστικά και μέταλλα από τα σκουπίδια. Πολλές φορές, στα σκουπίδια έβρισκαν ακόμα και το φαγητό της ημέρας. Τα λεφτά για το ταξίδι στην Ευρώπη έπρεπε να συγκεντρωθούν πάση θυσία και γρήγορα.

Η βραδιά του ταξιδιού έφτασε.

Η οικογένεια βρέθηκε τη νύχτα μαζί με εκατοντάδες άλλους μετανάστες μέσα σε ένα δάσος στα τουρκικά παράλια απέναντι από τη Λέσβο.

«Πήγαμε στην παραλία και εκεί ήταν πολύς κόσμος. Τότε φώναξε τον άντρα μου κάποιος (σ.σ. διακινητής) και του είπε να βοηθήσει να μπει ο κόσμος στις βάρκες.

Από τότε δεν τον ξαναείδαμε», αφηγείται η Παστού. Οι διακινητές είχαν βάλει τον άντρα τής Παστού σε μία από τις βάρκες που έφυγαν εκείνη τη νύχτα. Ανοικτά της Λέσβου το Λιμενικό εντόπισε τη βάρκα και τον συνέλαβε με την κατηγορία του διακινητή.

Η οικογένεια μένει πίσω στην Τουρκία αναζητώντας απεγνωσμένα τον πατέρα. Συλλαμβάνονται από την Αστυνομία και μόλις αφήνονται ελεύθεροι, πασχίζουν να επιβιώσουν χωρίς να γνωρίζουν την τύχη του. Ζουν με λίγα τρόφιμα που τους δίνουν ομοεθνείς τους που περιμένουν και αυτοί να έρθουν στην Ευρώπη.

Σε λίγες μέρες, η Παστού μαθαίνει πως ο άντρας της είναι ζωντανός και κρατείται στη Μυτιλήνη. Τότε ζητάει από τον αδελφό της στο Αφγανιστάν χρήματα για έρθει στο νησί να τον βρει και τελικά τα καταφέρνει τον περσινό Αύγουστο. Κατόπιν, βρίσκεται να περιπλανιέται στα νοσοκομεία της Αθήνας, όπου την ενημέρωσαν πως νοσηλεύτηκε ο σύζυγός της.

Τελικά επιστρέφει στο νησί και κατασκηνώνει έξω από το Αστυνομικό Τμήμα, πάντα με τα τέσσερα παιδιά της, λέγοντας στους αστυνομικούς πως θα περιμένει εκεί μέχρι να απελευθερωθεί ο άντρας της.

Εκεί τη συναντούν για πρώτη φορά οι εθελοντές που συμμετέχουν στη λειτουργία του Κέντρου Φιλοξενίας Μεταναστών στις πρώην κατασκηνώσεις τού ΠΙΚΠΑ. Η Μαρίλυ Στροος πείθει την Παστού να δεχτεί να τη φιλοξενήσουν στο ΠΙΚΠΑ μαζί με τα παιδιά της.

Με τη συνδρομή των εθελοντών, τα τέσσερα παιδιά ξεκίνησαν πριν από τέσσερις περίπου μήνες να παρακολουθούν μαθήματα σε δημοτικό σχολείο της Μυτιλήνης.

Η χαρά τους όταν μιλούν για τα μαθήματά τους είναι έκδηλη στα πρόσωπά τους. «Το αγαπημένο μου μάθημα είναι τα μαθηματικά και στο σχολείο έχω πολλούς φίλους», λέει σε άπταιστα ελληνικά ο μικρότερος γιος της οικογένειας, ο Σινταγά.
Τελειώνοντας την αφήγησή της, η Παστού με δάκρυα στα μάτια ευχαριστεί όλους όσοι τής έχουν συμπαρασταθεί, λέγοντας: «Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι μάς βοηθούν από τότε που ήρθαμε εδώ στο ΠΙΚΠΑ.

Είμαι χαρούμενη που βλέπω τα παιδιά μου να έχουν σπίτι και φαγητό και να πηγαίνουν σχολείο. Πριν από μερικούς μήνες ζούσαμε από τα σκουπίδια. Ακόμα πιστεύω πως ο άντρας σύντομα θα βρει το δίκιο του και τα ελληνικά δικαστήρια θα καταλάβουν ότι είναι αθώος και δεν έχει κάνει τίποτα».