Μια από τις σημαντικότερες ιδιωτικές συλλογές προβιομηχανικών γεωργικών εργαλείων στη χώρα, τα 230, μέχρι στιγμής, αντικείμενα του Μυτιληνιού Παύλου Κοντέλλη, εκτίθενται σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας του στην οδό Ορφέως 113, στην περιοχή του Ρουφ, στην Αθήνα.

Μετά την πρόσφατη κυκλοφορία του πολυτελούς δίγλωσσου λευκώματος «Εργαλεία της Παράδοσης» από τις εκδόσεις Καπόν, ο συντοπίτης μας παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής» επισημαίνοντας για τη συλλογή του: «Όλα τα αγαπώ, τα φροντίζω και τα συντηρώ και τους κάνω απεντόμωση κάθε έξι χρόνια».

Τα φωτογραφημένα, από τον Σωκράτη Μαυρομμάτη, απαστράπτοντα εργαλεία της συλλογής συνοδεύονται από επεξηγηματικά κείμενα της Μιμίκας Γιαννοπούλου, η οποία ανέλαβε την επιστημονική τεκμηρίωση, και πραγματικά «ζωντανεύουν» δίπλα στις εντυπωσιακές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα (1920-2003), που απαθανάτισε με τρόπο απαράμιλλο την αγροτική ζωή στον θεσσαλικό κάμπο.

Το πάθος του και η ιδέα του για τη δημιουργία συλλογής ξεκινά από πολύ παλιά, από όταν ήταν παιδί και περνούσε τα προπολεμικά καλοκαίρια στον Ασώματο απ’ όπου κατάγονταν οι γονείς του. Ο πατέρας του Ιωάννης Κοντέλλης, ήταν αντιπρόσωπος των γεωργικών ελκυστήρων Fordson στην Ελλάδα ήδη από το 1919. Μετά τον πόλεμο, το 1945, επέστρεψε με την υπόλοιπη οικογένεια από την Αθήνα στη Μυτιλήνη. Μέσα στο λιοπύρι τού άρεσε να παρατηρεί τις εργασίες των αγροτών και «χάζευε» το όργωμα, τα βόδια ή τα’ άλογα που έσερναν πίσω τους το ξύλινο αλέτρι και αυλάκωναν το χώμα. Μια ημέρα, όπως εξομολογείται στην εφημερίδα «Το Βήμα», έπιασε την κουβέντα μ’ έναν γέροντα ζευγά και εκείνος του εξήγησε πόσο δύσκολο ήταν «να περπατάς όλη μέρα πίσω από ένα ζο για να οργώσεις, να σβαρνίσεις και να κάνεις ένα σωρό άλλες δουλειές που χρειάζεται η γη».

Συγκλονίστηκε από τα ανεπιτήδευτα λόγια του μόχθου, χαράχτηκαν στο μυαλό του. «Από τότε άρχισα να συνειδητοποιώ το πάθος μου για τη γεωργία» επεσήμανε ο επιχειρηματίας Παύλος Κοντέλλης, ο οποίος έχει συμβάλει ως επαγγελματίας, από τη δεκαετία του 1950, στην εκμηχάνιση της ελληνικής γεωργίας και σήμερα κατέχει μια από τις σημαντικότερες ιδιωτικές συλλογές προβιομηχανικών γεωργικών εργαλείων στη χώρα.